Add a Title
درمان - روان پریشی
درمان روان پریشی شامل ترکیبی از داروهای ضد روان پریشی، گفتار درمانی و حمایت اجتماعی است.
تیم درمانی شما
احتمالاً درمان شما شامل همکاری یک تیم از متخصصان سلامت روان خواهد بود.
با توجه به نیازهای درمانی شما، تیم درمان شما سعی می‌کند این موارد را فراهم کند:
ارزیابی کامل نیازهای شما
دارو
گفتار درمانی
مداخلات اجتماعی، شغلی و آموزشی
درمان روان پریشی با توجه به علت زمینه‌ای متفاوت خواهد بود.اگر دچار یک مشکل روانی زمینه‌ای باشید، درمان خاصی دریافت خواهید کرد.
داروهای ضد روان‌پریشی
داروهای ضد روان‌پریشی معمولاً به عنوان اولین درمان برای روان‌پریشی توصیه می‌شوند. این داروها با مسدود کردن تأثیر انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین عمل می‌کنند؛ دوپامین ماده شیمیایی است که پیام‌ها را در مغز منتقل می‌کند.
با این حال، این داروها برای همه مناسب یا مؤثر نیستند، زیرا عوارض جانبی می‌تواند افراد را به‌طور متفاوتی تحت تأثیر قرار دهد. به‌ویژه، داروهای ضدروان‌پریشی در افرادی که صرع دارند - وضعیتی که باعث تشنج می‌شود - به‌دقت تحت نظر قرار می‌گیرند.
افرادی که بیماری قلبی عروقی دارند - بیماری‌هایی که بر قلب، عروق خونی یا گردش خون تأثیر می‌گذارند، مانند بیماری قلبی - نیز به دقت تحت نظر خواهند بود.
داروهای ضد روان‌پریشی معمولاً می‌توانند احساس اضطراب را در عرض چند ساعت کاهش دهند، اما ممکن است چند روز یا هفته طول بکشد تا علائم روان‌پریشی مانند توهمات یا افکار هذیانی کاهش یابد.
داروهای ضدروان‌پریشی می‌توانند به صورت خوراکی (از طریق دهان) مصرف شوند یا به‌صورت تزریق داده شوند. چندین داروی ضد روان پریشی آهسته‌رهش وجود دارد که فقط هر ۱ تا ۴ هفته یکبار نیاز به تزریق دارند.
عوارض جانبی
داروهای ضد روان‌پریشی می‌توانند عوارض جانبی داشته باشند، اگرچه همه افراد آنها را تجربه نمی‌کنند و شدت آنها از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود.
عوارض جانبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
خواب آلودگی
لرزیدن و رعشه
افزایش وزن
بی‌قراری
پرش و اسپاسم عضلانی - حالتی که عضلات شما به شدت و بطور دردناکی منقبض می‌شوند
تاری دید
اگر عوارض جانبی برای شما مشکل‌ساز شدند، به پزشک عمومی یا کارشناس سلامت روان خود اطلاع دهید. ممکن است داروی ضدروان‌پریشی جایگزینی وجود داشته باشد که عوارض جانبی کمتری داشته باشد.
به‌ندرت، داروهای ضدروان‌پریشی می‌توانند احساسات خودکشی یا تمایل به خودآزاری را تحریک کنند. اگر افکاری درباره پایان دادن به زندگی خود یا آسیب رساندن به خود دارید، با اورژانس محلی تماس بگیرید یا به اورژانس مراجعه کنید.
هرگز بدون توصیه یک متخصص واجد شرایط که مسئول مراقبت شما است، مصرف داروی تجویز شده را متوقف نکنید.
قطع ناگهانی داروی تجویزشده می‌تواند باعث بازگشت علائم شما (عود) شود. زمانی که وقت قطع داروی شما فرا برسد، این کار به‌تدریج انجام خواهد شد.
درمان‌های گفتاری
درمان‌های گفتاری می‌توانند به کاهش شدت و اضطراب ناشی از روان‌پریشی کمک کنند. چندین نوع از درمان‌های گفتاری وجود دارد.
درمان شناختی رفتاری
درمان شناختی رفتاری (CBT) برای روان پریشی بر اساس درکی از این است که افراد چگونه تجربیات خود را درک می‌کنند و چرا برخی از افراد از این تجربیات دچار استرس می‌شوند.
یک درمانگر CBT ممکن است شما را تشویق کند تا روش‌های مختلفی برای درک آنچه بر شما می‌گذرد، در نظر بگیرید. هدف این است که به شما کمک کند به اهدافی که برای شما معنادار و مهم هستند دست یابید، مانند کاهش استرس، بازگشت به کار، تحصیل یا آموزش، یا بازگشت احساس کنترل.
مداخله خانوادگی (خانواده درمانی)
مداخله خانوادگی به عنوان یک روش مؤثر درمان برای افراد مبتلا به روان‌پریشی شناخته شده است. این روشی برای کمک به شما و خانواده‌تان در مقابله با شرایط است.
بعد از داشتن یک دوره روان‌پریشی، ممکن است برای مراقبت و حمایت به اعضای خانواده خود متکی باشید. در حالی که بیشتر اعضای خانواده خوشحالند که کمک کنند، استرس مراقبت از فردی که دچار روان‌پریشی است، می‌تواند فشار زیادی بر هر خانواده‌ای وارد کند.
درمان خانوادگی شامل مجموعه‌ای از جلسات است که طی مدت ۳ ماه یا بیشتر برگزار می‌شود. این جلسات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بحث در مورد وضعیت شما و چگونگی پیشرفت آن، به‌علاوه درمان‌های موجود
بررسی روش‌های حمایت از فرد مبتلا به روان‌پریشی
تصمیم‌گیری درباره نحوه حل مشکلات عملی ناشی از روان‌پریشی، مانند برنامه‌ریزی برای مدیریت دوره‌های روان‌پریشی آینده
گروه های خودیاری
اگر دوره‌های روان پریشی را تجربه می‌کنید، ممکن است از بودن در کنار افراد دیگری که تجربیات مشابهی داشته‌اند بهره‌مند شوید.
برخی موسسات خیریه محلی وجود وجود دارند که ممکن است بتوانند شما را به یک گروه پشتیبانی در منطقه خود در تماس قرار داده و همچنین طیف وسیعی از خدمات مفید دیگر را ارائه دهد.
با جستجوی آنلاین یا پرسش از پزشک عمومی این موسسات خیریه را پیدا کنید و از آنها درخواست حمایت کنید.
توانبخشی برای روان پریشی
اگر درمان شما برای روان‌پریشی مؤثر نباشد، ممکن است توانبخشی به شما پیشنهاد شود.
هدف توانبخشی افزایش اعتماد به نفس و مهارت‌های شما است تا بتوانید با وضعیت خود کنار بیایید و تا حد ممکن مستقل شوید.
با تغییر نیازهای شما، انواع مختلفی از حمایت به شما ارائه خواهد شد و اگر نیاز داشته باشید، می‌توانید بیش از یکبار فرایند توانبخشی را طی کنید.
تیم توانبخشی شما شامل افرادی از بخش‌های مختلف سیستم سلامت و مراقبت، مانند روانپزشک توانبخشی، پرستار سلامت روان، کاردرمانگر و مددکار اجتماعی خواهد بود. بسته به نیازهای شما، ممکن است افراد دیگری نیز مانند متخصص تغذیه یا مربی ورزش برای کمک به شما حضور داشته باشند.
توانبخشی باید در نزدی کی محل زندگی شما انجام شود، اما گاهی اوقات خدمات مورد نیاز شما ممکن است خارج از منطقه محلی‌تان باشد.
تیم شما با شما همکاری خواهد کرد تا نوع مراقبت‌های مورد نیاز برای سلامت جسمی و روانی شما را مشخص کند که به آن برنامه مراقبتی شما گفته می‌شود.
قانون سلامت روان محلی
در بسیاری از کشورها اگر در حال تجربه یک دوره روان‌پریشی بسیار شدید هستید و تیم درمانی شما فکر کند که مراقبت از شما در بیمارستان یا کلینیک بهترین گزینه است، این موضوع را به شما توضیح داده و شما را تشویق می‌کنند که به‌طور داوطلبانه خودتان را برای درمان بستری کنید.
اگر از ر فتن به بیمارستان خودداری کنید و احساس شود که شما خطر جدی برای خود یا دیگران هستید، می‌توانید بر اساس قانون سلامت روان به اجبار در بیمارستان بستری (نگه داشته) شوید.
شما فقط به مدت زمانی که لازم است در بیمارستان نگه داشته می‌شوید تا بتوانید درمان مناسب را دریافت کنید.
خشونت و پرخاشگری
اعمال خشونت و پرخاشگری در افراد مبتلا به روان‌پریشی نسبتاً نادر است. این افراد بیشتر در معرض قربانی شدن در خشونت هستند تا اینکه خودشان خشونت‌طلب باشند.
با این حال، ممکن است گاهی اوقات رفتار شما باعث شود خودتان یا دیگران در معرض خطر آسیب قرار بگیرند. ک ارکنان سلامت روان برای مقابله با رفتار پرخاشگرانه آموزش دیده‌اند.
آنها تلاش خواهند کرد تا هر گونه استرس، آشفتگی و پرخاشگری را کاهش دهند، اما ممکن است لازم باشد بدون آسیب زدن به شما، شما را مهار کنند. این کار به عنوان مهار فیزیکی شناخته می‌شود. سپس ممکن است به یک اتاق جداگانه منتقل شوید.
در برخی موارد، ممکن است لازم باشد به شما دارویی داده شود که به سرعت شما را آرام کند.
این دارو به‌طور داوطلبانه به شما پیشنهاد می‌شود، به صورت قرص، اما اگر از مصرف آن خودداری کنید، ممکن است بر خلاف میل‌تان تحت درمان قرار بگیرید. این کار ممکن است شامل تزریق یک داروی آرام‌بخش باشد (آرام‌سازی سریع).
باید تأکید کرد که این روش‌ها فقط در شرایط شدید و اضطراری استفاده می‌شوند و به‌طور معمول برای درمان روان‌پریشی به کار نمی‌روند.