Add a Title
درمان - اختلال استرس پس از سانحه
درمان‌های اصلی برای اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) درمان‌های گفتاری و دارو هستند.
کنار آمدن با رویدادهای آسیب‌زا بسیار دشوار است، اما مواجهه با احساسات و دریافت کمک حرفه‌ای اغلب تنها راه درمان موثر PTSD است.
این امکان وجود دارد که سال‌ها پس از وقوع رویداد یا رویدادهای آسیب زا، PTSD با موفقیت درمان شود، به این معنی که هیچ وقت برای کمک گرفتن دیر نیست.
ارزیابی
با توجه به سیستم بهداشت و درمان محل زندگی شما ارزیابی می‌تواند متفاوت باشد٬ اما معمولا قبل از انجام درمان برای PTSD، ارزیابی دقیق علائم شما انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که درمان با نیازهای فردی شما مطابقت دارد. این ممکن است توسط پزشک عمومی یا متخصص انجام شود.
می‌توانید برای شروع این فرآیند به پزشک عمومی مراجعه کنید، یا می‌توانید خود را برای ارزیابی به یک سرویس گفتار درمانی معرفی کنید. اگر برای بیش از ۴ هفته علائم PTSD داشته باشید یا علائم شما شدید باشد، احتمالاً به شما پیشنهاد درمان داده می‌شود.
تعدادی از متخصصان سلامت روان وجود دارند که در صورت دچار شدن به PTSD ممکن است به آنها مراجعه کنید، از جمله یک روان درمانگر، روانشناس، پرستار روانپزشکی اجتماعی یا روانپزشک.
نظارت فعال
اگر علائم خفیف PTSD دارید یا کمتر از ۴ هفته علائم داشته‌اید، ممکن است رویکردی به نام نظارت فعال توصیه شود.
نظارت فعال شامل نظارت دقیق بر علائم شما برای بررسی بهبود یا بدتر شدن آنها است.
این رویکرد گاهی اوقات توصیه می‌شود زیرا از هر ۳ نفری که پس از یک تجربه آسیب‌زا دچار مشکل می‌شوند، ۲ نفر بدون درمان در عرض چند هفته بهبود می‌یابند.
اگر نظارت فعال توصیه شود، باید در عرض ۱ ماه یک ویزیت پیگیری داشته باشید.
درمان‌های گفتاری
اگر دچار PTSD هستید که نیاز به درمان دارد، معمولاً ابتدا درمان‌های گفتاری توصیه می‌شود.
در صورت داشتن PTSD شدید یا مداوم، ممکن است ترکیبی از گفتار درمانی و دارو توصیه شود.
سه نوع اصلی گفتار درمانی برای درمان افرادی که PTSD دارند٬ وجود دارد.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی از گفتار درمانی است که هدف آن کمک به مدیریت مشکلات با تغییر نحوه تفکر و عمل است.
درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما از طیف وسیعی از تکنیک‌های روانشناختی استفاده می‌کند تا به شما در کنار آمدن با رویداد آسیب‌زا کمک کند.
به عنوان مثال، درمانگر شما ممکن است از شما بخواهد با توصیف جزئیات تجربه خود، با خاطرات آزاردهنده خود روبرو شوید.
در طول این فرآیند، درمانگر به شما کمک می‌کند تا با هر گونه ناراحتی که احساس می‌کنید مقابله کنید و در عین حال هر گونه باوری را که در مورد آن تجربه دارید و ممکن است مفید نباشد، شناسایی کنید.
درمانگر شما می‌تواند با بررسی هر نتیجه‌گیری که از تجربه خود به دست آورده‌اید (به عنوان مثال، احساس گناه به خاطر اتفاقی که افتاده یا ترس از اینکه دوباره اتفاق بیفتد) به شما کمک کند تا کنترل ترس و ناراحتی خود را به دست بگیرید.
همچنین ممکن است تشویق شوید تا به تدریج هر فعالیتی را که از زمان تجربه خود از آن اجتناب کرده‌اید، دوباره شروع کنید، مانند رانندگی با ماشین اگر تصادف کرده باشید.
شما معمولاً ۸ تا ۱۲ جلسه هفتگی درمان شناختی رفتاری با تمرکز بر تروما خواهید داشت، اگرچه ممکن است تعداد جلسات کمتری مورد نیاز باشد. جلسات معمولا بین ۶۰ تا ۹۰ دقیقه طول می‌کشند.
درباره درمان شناختی رفتاری(CBT) بیشتر بدانید.
حساسیت‌زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR)
حساسیت‌زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR) یک درمان روانشناختی است که علائم PTSD را کاهش می‌دهد.
این روش شامل یادآوری جزئیات حادثه آسیب‌زا در حین انجام حرکات چشمی است، که معمولاً با دنبال کردن حرکت انگشت درمانگر شما انجام می‌شود.
روش‌های دیگر ممکن است شامل ضربه زدن توسط درمانگر یا پخش صداها باشد.
دقیقاً مشخص نیست که EMDR چگونه کار می‌کند، اما ممکن است به شما کمک کند طرز فکر منفی خود را در مورد یک تجربه آسیب‌زا تغییر دهید.
دارو
۲ داروی توصیه شده برای درمان PTSD در بزرگسالان پاروکستین و سرترالین هستند.
پاروکستین و سرترالین هر دو نوعی از داروهای ضد افسردگی هستند که به عنوان مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) شناخته می‌شوند.
این داروها فقط در صورتی استفاده می‌شوند که:
شما انتخاب کنید که درمان روانشناختی متمرکز بر تروما نداشته باشید
درمان روانشناختی موثر نبوده زیرا تهدید مداوم برای آسیب‌های بیشتر (مانند خشونت خانگی) وجود دارد.
یک دوره درمان روانشناختی متمرکز بر تروما برای شما زیاد مفید نبوده یا اصلا مفید نبوده است.
یک مشکل زمینه‌ای مانند افسردگی شدید دارید که به طور قابل توجهی بر توانایی شما برای بهره‌مندی از درمان روانشناختی تأثیر می‌گذارد.
گاهی اوقات داروهای ضد افسردگی دیگری مانند ونلافاکسین ممکن است تجویز شوند، اما مجوزی برای درمان PTSD ندارند.
این داروها معمولاً برای افراد کمتر از ۱۸ سال تجویز نمی‌شوند مگر اینکه توسط متخصص توصیه شود.
اگر دارو برای PTSD مؤثر باشد، معمولاً حداقل ۱۲ ماه مصرف می‌شود تا اینکه به تدریج در طول ۴ هفته یا بیشتر قطع شود.
اگر دارویی در کاهش علائم شما مؤثر نباشد، ممکن است دوز شما افزایش یابد.
قبل از تجویز دارو، پزشک باید در مورد عوارض جانبی احتمالی که ممکن است در حین مصرف آن داشته باشید، همراه با علائم احتمالی ترک در هنگام قطع دارو، به شما اطلاع دهد.
به عنوان مثال، عوارض جانبی رایج پاروکستین شامل تهوع، تاری دید، یبوست و اسهال است.
علائم احتمالی ترک همراه با پاروکستین شامل اختلالات خواب، رویاهای شدید، اضطراب و تحریک پذیری است.
اگر دارو به آهستگی کاهش یابد، احتمال ایجاد علائم ترک کمتر است.
کودکان و جوانان
درمان شناختی رفتاری (CBT) متمرکز بر تروما معمولاً برای کودکان و جوانانی که دچار PTSD هستند٬ توصیه می‌شود.
این درمان معمولاً شامل یک دوره ۶ تا ۱۲ جلسه‌ای است که متناسب با سن، شرایط و سطح رشد کودک تطبیق داده شده است.
در صورت لزوم، درمان شامل مشاوره و مشارکت خانواده کودک است.
به کودکانی که به درمان شناختی رفتاری (CBT) متمرکز بر تروما پاسخ نمی‌دهند ممکن است حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR) پیشنهاد شود.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و رانندگی
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) ممکن است بر توانایی شما در رانندگی ایمن تأثیر بگذارد. از پزشک عمومی خود بپرسید در این مورد سوالاتی بپرسید. شاید مجبور باشید که به اداره راهنمایی و رانندگی محل سکونت خود اطلاع بدهید.
بیشتر در اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
درمان - اختلال استرس پس از سانحه