Add a Title
علل - اختلال استرس پس از سانحه
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌تواند پس از یک رویداد بسیار استرس زا، ترسناک یا ناراحت کننده، یا پس از یک تجربه آسیب‌زای طولانی مدت ایجاد شود.
انواع رویدادهایی که می‌توانند منجر به PTSD شوند عبارتند از:
تصادفات جدی
تجاوز فیزیکی یا جنسی
سوء استفاده از جمله کودک‌آزاری یا آزار خانگی
قرار گرفتن در معرض حوادث آسیب‌زا در محل کار، از جمله مواجهه از راه دور
مشکلات جدی سلامتی، مانند بستری شدن در مراقبت‌های ویژه
تجربیات زایمان، مانند از دست دادن نوزاد
مرگ یکی از نزدیکان
جنگ و درگیری
شکنجه
اختلال استرس پس از سانحه در حدود ۱ نفر از هر ۳ نفری که ترومای شدید را تجربه می‌کند ایجاد می‌شود.
به طور کامل درک نشده است که چرا برخی از افراد به این عارضه مبتلا می‌شوند در حالی که برخی دیگر نه.
اما به نظر می‌رسد برخی از عوامل باعث می‌شود که برخی افراد بیشتر در معرض ابتلا به PTSD قرار گیرند.
چه کسی بیشتر در معرض خطر است
اگر در گذشته افسردگی یا اضطراب داشته‌اید یا از خانواده یا دوستان حمایت زیادی دریافت نمی‌کنید، ممکن است پس از یک رویداد آسیب‌زا دچار PTSD شوید.
همچنین ممکن است یک عامل ژنتیکی در PTSD دخیل باشد. به عنوان مثال، تصور می‌شود که داشتن والدینی با مشکل سلامت روانی احتمال دچار شدن به PTSD را افزایش می‌دهد.
چرا ایجاد می‌شود؟
اگرچه دقیقاً مشخص نیست که چرا افراد دچار PTSD می‌شوند، دلایل احتمالی متعددی پیشنهاد شده است.
مکانیسم بقا
یک پیشنهاد این است که علائم PTSD نتیجه یک مکانیسم غریزی برای کمک به شما در زنده ماندن از تجربیات آسیب‌زاتر است.
برای مثال، فلاش‌بک‌هایی که بسیاری از افراد مبتلا به PTSD تجربه می‌کنند ممکن است شما را مجبور کنند به جزئیات رویداد فکر کنید تا اگر دوباره اتفاق افتاد، بهتر آماده باشید.
احساس «در لبه بودن» (بیش‌انگیختگی) ممکن است به شما کمک کند در یک بحران دیگر سریع‌تر واکنش نشان دهید.
اما در حالی که این واکنش‌ها ممکن است برای کمک به بقا طراحی شده باشند، در واقع بسیار مضر هستند زیرا نمی‌گذارند تجربه تروماتیک (آسیب‌زا) را پردازش کرده و از آن عبور کنید.
مقدار آدرنالین زیاد
مطالعات نشان داده است که افرادی که دچار PTSD هستند٬ مقادیر غیر طبیعی از هورمون استرس دارند.
به طور معمول، هنگامی که بدن در خطر است، هورمون‌های استرس مانند آدرنالین تولید می‌کند تا واکنشی را در بدن ایجاد کند.
این واکنش که اغلب به عنوان واکنش «جنگ یا گریز» شناخته می‌شود، به کاهش حساسیت‌ها و کاهش درد کمک می‌کند.
مشخص شده است که افرادی که دچار PTSD هستند٬ حتی زمانی که هیچ خطری وجود ندارد، به تولید مقدار زیادی از هورمون‌های جنگ یا گریز ادامه می‌دهند.
تصور می‌شود که این ممکن است مسئول احساسات کرختی و برانگیختگ ی بیش از حد برخی افراد مبتلا به PTSD باشد.
تغییرات در مغز
در افرادی که PTSD دارند، بخش‌هایی از مغز که در پردازش هیجانی نقش دارند، در تصویربرداری از مغز متفاوت به نظر می‌رسند.
بخشی از مغز که مسئول حافظه و احساسات است به نام هیپوکامپ شناخته می‌شود.
در افرادی که دچار PTSD هستند، هیپوکامپ کوچک‌تر به نظر می‌رسد.
تصور می‌شود که تغییرات در این قسمت از مغز ممکن است با ترس و اضطراب، مشکلات حافظه و فلاش‌بک مرتبط باشد.
عملکرد نادرست هیپوکامپ ممکن است از پردازش درست فلاش‌بک‌ها و کابوس‌ها جلوگیری کند، بنابراین اضطراب ایجاد شده در طول زمان کاهش نمی‌یابد.
درمان PTSD منجر به پردازش مناسب خاطرات می‌شود، بنابراین با گذشت زمان، فلاش بک‌ها و کابوس‌ها به تدریج ناپدید می‌شوند.