Add a Title
درمان - اختلال شخصیت مرزی
با گذشت زمان، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی (BPD) بر علائم خود غلبه کرده و بهبود می‌یابند. درمان تکمیلی برای افرادی که علائم آنها عود می‌کند توصیه می‌شود.
با توجه به محل زندگی شما و سیستم بهداشت و درمان آن٬ فرآیند درمان ممکن است کمی متفاوت باشد.
درمان اختلال شخصیت مرزی ممکن است شامل روان درمانی فردی یا گروهی باشد که توسط متخصصان سلامت روان انجام می‌شود.
هدف درمان ارائه پشتیبانی و درمان روزانه است و در عین حال تضمین می‌کند که شما تا حد امکان استقلال داشته باشید.
این متخصصان سلامت روان عبارتند از
مددکاران اجتماعی
پرستاران سلامت روان جامعه (که آموزش تخصصی در زمینه شرایط بهداشت روان دارند)
داروسازان
مشاوران و روان درمانگران
روانشناسان و روانپزشکان (روانپزشک معمولاً پزشک ارشد تیم است)
کاردرمانگران
رویکرد برنامه مراقبتی (CPA)
اگر علائم شما متوسط تا شدید باشد، احتمالاً وارد یک فرآیند درمانی می‌شوید که به عنوان رویکرد برنامه مراقبت (CPA) شناخته می‌شود.
رویکرد برنامه مراقبت (CPA) اساسا راهی برای اطمینان از دریافت درمان مناسب برای نیازهای شما است. ۴ مرحله وجود دارد:
ارزیابی سلامتی و نیازهای اجتماعی شما
یک برنامه مراقبتی - برای رفع نیازهای بهداشتی و اجتماعی شما
انتصاب یک هماهنگ کننده مراقبت - معمولا یک مددکار اجتماعی یا پرستار و اولین نقطه تماس شما با سایر اعضای تیم درمان شما خواهد بود
بررسی‌ها - زمانی که درمان شما به طور منظم بررسی می‌شود و می‌توان با هرگونه تغییر ضروری در برنامه مراقبت موافقت کرد
روان درمانی
درمان اختلال شخصیت مرزی معمولاً شامل نوعی درمان روانشناختی است که به عنوان روان درمانی نیز شناخته می‌شود. انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد، اما همه آنها شامل وقت گذاشتن برای کمک به درکی بهتر از طرز فکر و احساس شما هستند.
روان درمانگر علاوه بر گوش دادن و گفتگو در مورد مسائل مهم با شما، می‌تواند راه‌هایی را برای حل مشکلات پیشنهاد کند و در صورت لزوم به شما کمک کند نگرش و رفتار خود را تغییر دهید. هدف درمان اختلال شخصیت مرزی کمک به افراد برای کنترل بهتر افکار و احساسات است.
روان درمانی برای اختلال شخصیت مرزی فقط باید توسط یک متخصص آموزش دیده ارائه شود. ایشان معمولاً یک روانپزشک، روانشناس یا سایر متخصصان بهداشت روان آموزش دیده خواهد بود. از سوال پرسیدن در مورد تجربه‌های درمان متخصص نترسید.
نوع روان درمانی که انتخاب می‌کنید ممکن است بر اساس ترکیبی از ترجیحات شخصی و در دسترس بودن درمان‌های خاص در محل زندگی شما باشد. درمان اختلال شخصیت مرزی ممکن است یک سال یا بیشتر طول بکشد، که این به نیازهای شما و نحوه زندگی شما بستگی دارد.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) نوعی درمان است که به طور خاص برای درمان افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی طراحی شده است.
این درمان بر این ایده استوار است که ۲ عامل مهم در اختلال شخصیت مرزی نقش دارند:
شما از نظر عاطفی آسیب‌پذیر هستید - به عنوان مثال، مقدار کمی استرس٬ شما را به شدت مضطرب می‌کند
شما در محیطی بزرگ شده‌اید که احساسات شما توسط اطرافیان‌تان نادیده گرفته شده است - برای مثال، ممکن است یکی از والدین به شما گفته باشد که اگر از احساس اضطراب یا استرس شکایت دارید، حق ندارید غمگین باشید یا احساسات شما را احمقانه توصیف کرده‌اند.
این ۲ عامل ممکن است باعث شوند که شما در یک چرخه منفی قرار بگیرید - شما احساسات شدید و ناراحت کننده‌ای را تجربه می‌کنید، اما برای داشتن این احساسات٬ احساس گناه و بی‌ارزشی می‌کنید. به دلیل تربیت‌تان، فکر می‌کنید داشتن این احساسات از شما آدم بدی می‌سازد. این افکار سپس منجر به احساسات ناراحت کننده بیشتر می‌شود.
هدف رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) شکستن این چرخه با معرفی ۲ مفهوم مهم است:
اعتبارسنجی: پذیرش احساسات شما معتبر، واقعی و قابل قبول است
دیالکتیک: مکتبی از فلسفه که می‌گوید اکثر چیزها در زندگی به ندرت «سیاه یا سفید» هستند و مهم است که پذیرای ایده‌ها و نظراتی باشید که با نظرات شما در تضاد هستند.
درمانگر DBT از هر دو مفهوم برای ایجاد تغییرات مثبت در رفتار شما استفاده می‌کند.
به عنوان مثال، درمانگر می‌تواند بپذیرد (تأیید کند) که احساس غم و اندوه شدید باعث آسیب رساندن به خودتان می‌شود و اینکه چنین رفتاری شما را به فردی وحشتناک و بی‌ارزش تبدیل نمی‌کند.
با این حال، درمانگر سعی می‌کند این فرض را که خودآزاری تنها راه مقابله با احساس غم و اندوه است به چالش بکشد.
هدف نهایی DBT این است که به شما کمک کند تا از دیدن جهان، روابط و زندگی خود به روشی بسیار محدود و سفت و سخت که شما را به سمت رفتارهای مضر و خود ویرانگر سوق دهد، رهایی پیدا کنید.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) معمولاً شامل جلسات هفتگی فردی و گروهی است و در صورت بدتر شدن علائم، یک شماره تماس خارج از ساعت به شما داده می‌شود تا با آن تماس بگیرید.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) بر اساس کار تیمی است. از شما انتظار می‌رود که در جلسات گروهی خود با درمانگر خود و سایر افراد کار کنید. به نوبه خود، درمانگران به عنوان یک تیم با هم کار می‌کنند.
DBT به ویژه در درمان زنان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی که دارای سابقه خودآزاری و رفتارهای خودکشی هستند مؤثر بوده است. این توسط موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی بریتانیا به عنوان اولین روش درمانی برای این زنانی که دچار اختلال شخصیت مرزی هستند توصیه شده است.
درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT)
نوع دیگری از روان درمانی طولانی مدت که می‌تواند برای درمان اختلال شخصیت مرزی استفاده شود، درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT) است.
این درمان بر این مفهوم استوار است که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ظرفیت ضعیفی برای ذهنیت دارند.
ذهنیت‌شناختی توانایی فکر کردن درباره تفکر است. یعنی افکار و باورهای خود را بررسی کنید و ارزیابی کنید که آیا آنها مفید، واقع بینانه و مبتنی بر واقعیت هستند.
برای مثال، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی٬ ناگهان تمایل به خودآزاری پیدا می‌کنند و سپس بدون اینکه آن را زیر سوال ببرند، آن تمایل را برآورده می‌کنند. آنها توانایی «عقب نشینی» از آن تمایل را ندارند و نمی‌توانند به خودشان بگویند که: «این یک روش سالم برای تفکر نیست و من فقط به این دلیل اینطور فکر می‌کنم که ناراحت هستم.»
یکی دیگر از بخش‌های مهم ذهنیت‌شناختی این است که افراد دیگر افکار، عواطف، باورها، آرزوها و نیازهای خود را دارند و ممکن است تفسیر شما از حالات ذهنی دیگران لزوماً درست نباشد. علاوه بر این، باید از تأثیر بالقوه اعمال خود بر حالات روانی دیگران آگاه باشید.
هدف درمان مبتنی بر ذهنیت (MBT) این است که توانایی شما در تشخیص حالات ذهنی خود و دیگران را بهبود بخشد، یاد بگیرید که از افکار خود در مورد خود و دیگران «عقب نشینی کنید» و آنها را بررسی کنید تا ببینید آیا آنها معتبر هستند یا خیر.
در ابتدا، MBT ممکن است در یک بیمارستان انجام شود. در آنجا شما به عنوان یک بیمار بستری خواهید بود. درمان معمولاً شامل جلسات فردی روزانه با یک درمانگر و جلسات گروهی با سایر افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است.
یک دوره MBT معمولاً حدود ۱۸ ماه طول می‌کشد. برخی از بیمارستان‌ها و مراکز تخصصی شما را تشویق می‌کنند که در این مدت بستری بمانید. سایر بیمارستان‌ها و مراکز ممکن است توصیه کنند که بعد از مدت معینی بیمارستان را ترک کنید، اما به‌عنوان سرپایی تحت درمان باشید و به طور منظم به بیمارستان مراجعه کنید.
جوامع درمانی (TCs)
جوامع درمانی (TCs) محیط‌های ساختاری هستند که در آن افراد با طیف وسیعی از شرایط و نیازهای روانشناختی پیچیده گرد هم می‌آیند تا با هم تعامل داشته باشند و در درمان شرکت کنند.
جوامع درمانی برای کمک به افرادی با مشکلات عاطفی طولانی مدت و سابقه آسیب رساندن به خود با آموزش مهارت‌های مورد نیاز برای تعامل اجتماعی با دیگران طراحی شده‌اند.
اکثر جوامع درمانی مسکونی هستند، مانند خانه‌های بزرگ، جایی که شما حدود ۱ تا ۴ روز در هفته در آنها می‌مانید.
علاوه بر شرکت در درمان فردی و گروهی، از شما انتظار می‌رود که فعالیت‌های دیگری که برای بهبود مهارت‌های اجتماعی و اعتماد به نفس طراحی شده‌اند، انجام دهید، مانند:
کارهای خانه
تهیه غذا
بازی‌ها، ورزش‌ها و سایر فعالیت‌های تفریحی
جلسات منظم جامعه - زمانی که افراد در مورد مسائلی که در جامعه به وجود آمده بحث می‌کنند
جوامع درمانی بصورت دموکراتیک اداره می‌شوند. یعنی که هر یک از ساکنان و کارکنان در مورد نحوه اداره آن، از جمله اینکه آیا یک فرد برای پذیرش در آن جامعه مناسب است یا خیر، حق رای دارد.
حتی اگر تیم مراقبت شما فکر می‌کند که ممکن است این نوع درمان برای شما مفید باشد، به این معنی نیست که آن TC به شما اجازه می‌دهد که به آنها بپیوندید.
بسیاری از TCه ا دستورالعمل‌هایی را در مورد آنچه رفتار قابل قبول در جامعه تلقی می‌شود، مانند عدم مصرف الکل، عدم خشونت نسبت به سایر ساکنان یا کارکنان، و عدم تلاش برای آسیب رساندن به خود، تنظیم می‌کنند. معمولاً به کسانی که این دستورالعمل‌ها را زیر پا می‌گذارند گفته می‌شود که TC را ترک کنند.
در حالی که برخی از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی گزارش داده‌اند که مدت زمان صرف شده در TC به علائم آنها کمک می‌کند، هنوز شواهد کافی وجود ندارد که بگوییم آیا TC به همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کمک می‌کند یا خیر.
همچنین، به دلیل قوانین غالباً سختگیرانه در مورد رفتار، اگر فردی در کنترل رفتار خود با مشکلات قابل توجهی روبرو باشد، TC احتمالاً مناسب نخواهد بود.
هنر درمانی
هنرها یا درمان‌های خلاق ممکن است به صورت فردی یا گروهی به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ارائه شود.
درمان‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
هنر درمانی
رقص حرکت درمانی
نمایش درمانی
موزیک درمانی
هدف هنر درمانی کمک به افرادی است که برای‌شان مشکل است که افکار و احساسات خود را به صورت کلامی بیان کنند. درمان بر ایجاد چیزی به عنوان راهی برای بیان احساسات شما تمرکز دارد.
این دوره‌ها توسط درمانگران آموزش دیده برگزار می‌شود، که می‌توانند به شما کمک کنند تا در مورد کار هنری که انجام داده‌اید و اینکه آیا آن به افکار و تجربیات شما مربوط می‌شود فکر کنید.
یک دوره هنر درمانی معمولاً شامل جلسات هفتگی است که حداکثر ۲ ساعت طول می‌کشد.
درمان یک بحران
اگر فکر می‌کنید ممکن است دچار بحران شده‌اید (زمانی که علائم شدید هستند و خطر آسیب رساندن به خود افزایش می‌یابد) احتمالاً چندین شماره تلفن به شما داده می شود تا از آنها استفاده کنید.
یکی از این شماره‌ها احتمالاً پرستار سلامت روان شما است. شماره‌های دیگر ممکن است شامل یک شماره خارج از ساعات کاری برای مددکاران اجتماعی و تیم حل بحران محلی شما (CRT) باشد.
تیم‌های حل بحران از افرادی با شرایط بهداشت روانی جدی که در حال حاضر دچار یک بحران حاد و شدید روانپزشکی هستند، حمایت می‌کنند، که بدون دخالت تیم نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. نمونه‌ای از یک بحران روانی شدید می‌تواند اقدام به خو دکشی باشد.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی اغلب متوجه می‌شوند که صحبت کردن با کسی که شرایط آنها را درک می‌کند می‌تواند به آنها کمک کند تا از یک بحران خارج شوند.
در تعداد کمی از موارد، ممکن است برای آرام کردن خلق و خوی شما، یک دوره کوتاه دارویی مانند مسکن تجویز شود. این دارو معمولاً به مدت ۷ روز تجویز می‌شود.
اگر علائم شما شدید است و تصور می‌شود که خطر قابل توجهی برای سلامتی خود دارید، ممکن است در بیمارستان بستری شوید
دارو
کارشناسان در مورد اینکه آیا دارو مفید است یا خیر اختلاف نظر دارند. در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان اختلال شخصیت مرزی مجوز ندارد.
در حالی موسسات ملی بهداشتی دارو را توصیه نمی‌کنند، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ممکن است برای برخی مشکلات خاص در برخی افراد مفید باشد.
اگر وضعیت روانی مرتبط دیگری مانند این موارد دارید، اغلب از داروها استفاده می‌شود:
تثبیت کننده‌های خلق و خو یا داروهای ضد روان پریشی گاهی برای کمک به نوسانات خلقی، کاهش علائم روان پریشی یا کاهش رفتار تکانشی تجویز می‌شوند.