علل - سندرم پاهای بی‌قرار
در بسیاری از موارد، علت دقیق سندرم پای بی‌قرار ناشناخته است.
وقتی هیچ علتی یافت نشد، به آن ایدیوپاتیک یا سندرم پای بی‌قرار اولیه گفته می‌شود.
تحقیقات ژن‌های خاص مرتبط با سندرم پای بی‌قرار را شناسایی کرده‌اند و این سندرم می‌تواند در خانواده ها ارثی باشد. در این موارد علائم معمولا قبل از ۴۰ سالگی بروز می‌کنند.
دوپامین
شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد سندرم پای بی‌قرار با مشکلی در بخشی از مغز به نام غده‌های قاعده‌ای (گانگلیون‌های پایه‌ای) مرتبط است.
غده‌های قاعده‌ای بخشی از مغز است که وظیفه ی کنترل حرکات را بر عهده دارد.
غده‌های قاعده‌ای از یک ماده شیمیایی (انتقال دهنده عصبی) به نام دوپامین برای کمک به کنترل فعالیت و حرکت ماهیچه‌ها استفاده می‌کنند.
دوپامین به عنوان یک پیام رسان بین مغز و سیستم عصبی عمل می‌کند تا به مغز در تنظیم و هماهنگی حرکت کمک کند.
اگر سلول‌های عصبی آسیب ببینند، میزان دوپامین در مغز کاهش می‌یابد که باعث اسپاسم عضلانی و حرکات غیر ارادی می‌شود.
مقدار دوپامین به طور طبیعی در اواخر روز کاهش می‌یابد، که ممکن است توضیح دهد که چرا علائم سندرم پای بی‌قرار اغلب در عصر و در طول شب بدتر می‌شوند.
مشکل و بیماری زمینه‌ای
سندرم پای بی‌قرار گاهی اوقات می‌تواند به عنوان عارضه‌ای از یک بیماری دیگر یا نتیجه یک عامل مرتبط با سلامت رخ دهد.
این به عنوان سندرم پای بی‌قرار ثانویه شناخته می‌شود.
شما می‌توانید به سندرم پای بی‌قرار ثانویه مبتلا شوید اگر:
کم خونی فقر آهن داشته باشید (مقدار کم آهن در خون می‌تواند منجر به کاهش دوپامین شود و باعث ایجاد سندرم پای بی‌قرار شود)
داشتن یک عارضه طولانی مدت و مزمن٬ مانند بیماری مزمن کلیه، دیابت، بیماری پارکینسون، آرتریت روماتوئید، تیروئید کم کار، یا فیبرومیالژیا داشته باشید
باردار باشید (به خصوص از هفته ۲۷ تا زمان زایمان؛ در اکثر موارد علائم طی ۴ هفته پس از زایمان برطرف می‌شوند).
عوامل تشدید کننده
عوامل محرک متعددی وجود دارند که باعث ایجاد سندرم پای بی‌قرار نمی‌شوند، اما می‌توانند علائم را بدتر کنند.
این موارد شامل برخی از داروها هستند٬ مانند:
برخی از داروهای ضد روان پریشی
لیتیوم (مورد استفاده در درمان اختلال دوقطبی)
سایر عوامل محرک احتمالی عبارتند از:
تشخیص
بعدی
علائم
قبلی