زندگی با - سرطان پروستات
با توجه به نوع سرط ان پروستاتی که دارید، زندگی شما ممکن است به روش‌های مختلفی تحت تاثیر قرار گیرد.
سرطان پروستات اغلب به آرامی بدتر می‌شود و ممکن است سال‌ها آن را داشته باشید بدون اینکه علائمی ایجاد کند. در این مدت ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید.
اگر احتمال گسترش سرطان شما بیشتر باشد، ممکن است تصمیم بگیرید جراحی یا رادیوتراپی انجام دهید که هدف آن درمان سرطان است. با این حال، این درمان‌ها می‌توانند عوارض جانبی داشته باشند.
تاثیر بر فعالیت‌های روزمره
اگر هیچ علامتی ندارید، سرطان پروستات باید تاثیر کمی بر فعالیت های روزمره شما داشته باش د یا هیچ تاثیری نداشته باشد. شما باید بتوانید کار کنید، از خانواده خود مراقبت کنید، فعالیت‌های اجتماعی و اوقات فراغت معمول خود را انجام دهید و از خود مراقبت کنید.
با این حال، ممکن است به طور طبیعی نگران آینده خود باشید. این ممکن است باعث احساس اضطراب یا افسردگی در شما شود و بر خواب شما تأثیر بگذارد.
اگر سرطان پروستات شما پیشرفت کند، ممکن است به اندازه کافی برای انجام همه کارهایی که قبلاً انجام می‌دادید احساس خوبی نداشته باشید. پس از عمل جراحی یا سایر درمان‌ها مانند رادیوتراپی یا شیمی‌درمانی، احتمالاً احساس خستگی خواهید کرد و به زمان برای بهبودی نیاز دارید.
اگر سرطان پروستات پیشرفته‌ای دارید که به سایر نقاط بدن شما سرایت کرده باشد، ممکن است علائمی داشته باشید که سرعت شما را کم کند و انجام کارها را برای شما دشوار کند. ممکن است مجبور شوید ساعات کاری خود را کاهش دهید یا به طور کلی کار را کنار بگذارید.
در هر مرحله‌ای که سرطان پروستات شما قرار دارد، سعی کنید به خودتان زمان بدهید تا کارهایی را که دوست دارید انجام دهید و با کسانی که به شما اهمیت می‌دهند وقت بگذرانید.
عوارض سرطان پروستات
مشکلات نعوظ
اگر دچار اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) هستید، با پزشک عمومی صحبت کنید. ممکن است بتوان با نوعی دارو به نام مهارکننده های فسفودی استراز نوع 5 (PDE5) شما را درمان کرد. PDE5 ها با افزایش جریان خون به آلت تناسلی شما عمل می‌کنند.
رایج ترین PDE5 مورد استفاده سیلدنافیل (ویاگرا) است. اگر سیلدنافیل موثر نباشد PDE5 های دیگر در دسترس هستند.
یکی دیگر از گزینه ها دستگاهی به نام پمپ وکیوم است. این دستگاه یک لو له ساده متصل به پمپ است. آلت تناسلی خود را داخل لوله قرار می‌دهید و سپس تمام هوا را بیرون می‌کشید.
این عمل یک خلاء ایجاد می‌کند که باعث می‌شود خون به آلت تناسلی شما هجوم آورد. سپس یک حلقه لاستیکی را دور قاعده آلت تناسلی خود قرار می‌دهید. این خون را در جای خود نگه می‌دارد و به شما امکان می‌دهد نعوظ را تا حدود ۳۰ دقیقه حفظ کنید.
بی اختیاری ادرار
اگر بی اختیاری ادرار خفیفی دارید، ممکن است بتوانید با یادگیری برخی تمرینات ساده آن را کنترل کنید. تمرینات کف لگن می‌تواند کنترل شما روی مثانه را تقویت کند.
برای انجام تمرینات کف لگن:
راحت بنشینید یا دراز بکشید، به گونه‌ای که زانوهایتان کمی از هم فاصله داشته باشد.
عضلات جلو را همانطور که انگار می‌خواهید جلوی عبور ادرار را بگیرید، فشار دهید یا بلند کنید، سپس عضلات پشت را همانطور که انگار می‌خواهید جلوی عبور باد را بگیرید، فشار دهید یا بلند کنید.
این انقباض را ت ا زمانی که می‌توانید نگه دارید (حداقل ۲ ثانیه، با بهبود تا ۱۰ ثانیه افزایش دهید).
قبل از تکرار، برای همان مدت استراحت کنید.
اگر بی‌اختیاری ادراری شما شدیدتر است، ممکن است با جراحی قابل درمان باشد. این شامل کاشت یک اسفنکتر مصنوعی است - اسفنکتر ماهیچه‌ای است که برای کنترل مثانه استفاده می‌شود.
روابط شخصی
تشخیص سرطان پروستات اغلب باعث نزدیکی خانواده و دوستان می‌شود، اگرچه می‌تواند فشار زیادی را روی روابط نیز وارد کند.
اکثر مردم می‌خواهند کمک کنند، اگرچه ممکن است ندانند چه کاری باید انجام دهند. برخی از افراد صحبت در مورد سرطان را دشوار می‌دانند و ممکن است سعی کنند از آن اجتناب کنند.
باز بودن و صادق بودن در مورد احساس خود و کارهایی که خانواده و دوستانتان می‌توانند برای کمک انجام دهند، ممکن است باعث آرامش دیگران شود. اما اگر به زمانی برای خود نیاز دارید، خجالت نکشید به مردم بگویید.
صحبت کردن با دیگران
اگر سؤالی دارید، ممکن است پزشک یا پرستار شما بتواند به شما اطمینان دهد، یا ممکن است صحبت با یک مشاور، روانشناس یا خط تلفن متخصص آموزش دیده مفید باشد. پزشک عمومی شما اطلاعاتی در این مورد خواهد داشت.
ممکن است صحبت با افراد مبتلا به سرطان پروستات، چه در یک گروه پشتیبانی محلی یا آنلاین، مفید باشد.
پول و حمایت مالی
اگر به دلیل سرطان پروستات مجبور به کاهش یا ترک کار شوید، ممکن است از نظر مالی دچار مشکل شوید.
با توجه به سیستم مراقبت‌های اجتماعی محل زندگی شما٬ اگر مبتلا به سرطان پروستات هستید یا از کسی که این بیماری را دارد مراقبت می‌کنید، ممکن است از حمایت مالی برخوردار شوید.
زودتر دری ابید که چه کمکی در دسترس شماست. با مددکار اجتماعی در بیمارستان خود صحبت کنید، که می تواند اطلاعات مورد نیاز را در اختیار شما قرار دهد.
درمان
قبلی