تشخیص - سندرم گیلن باره

• بررسی اجمالی

• علائم

• علل

• تشخیص

• درمان

• بهبودی

تشخیص سندرم گیلن باره می‌تواند دشوار باشد زیرا چندین شرایط و بیماری دیگر می‌توانند علائم مشابهی ایجاد کنند.

اگر پزشک عمومی فکر کند که شما ممکن است به این سندرم مبتلا باشید و یا مطمئن نباشد چه چیزی باعث علائم شما شده است، شما را به یک متخصص ارجاع می‌دهد.

معاینه

پزشک عمومی یا متخصص ممکن است:

• در مورد علائم شما سوال کند، مانند اینکه چه مدت طول کشیده‌اند و آیا بدتر می‌شوند یا خیر - ضعف عضلانی که به مرور زمان بدتر می‌‌شود، یکی از علائم رایج سندرم گیلن باره است

• دست‌ها، پاها یا اندام های شما را برای بررسی علائمی مانند بی‌حسی معاینه کند

• بپرسد که آیا اخیراً بیمار بوده‌اید - سندرم گیلن باره اغلب پس از عفونت‌هایی مانند مسمومیت غذایی یا آنفولانزا ایجاد می‌شود.

• رفلکس‌های شما را بررسی کند، مانند اینکه آیا با ضربه به زانو در محل خاصی، پای شما دچار لرزش می‌شود یا خیر - افراد مبتلا به سندرم گیلن باره معمولاً رفلکس‌‌های ضعیف نشان می‌دهند یا اصلا رفلکسی ندارند.

آزمایش‌های عصبی

ممکن است ۲ آزمایش برای بررسی عملکرد اعصاب شما انجام شود. این آزمایشات عبارتند از:

این آزمایش ها عبارتند از:

• الکترومیوگرافی (EMG) - سوزن‌های بسیار ریزی به عضلات شما وارد می‌شوند٬ سپس ضبط‌های الکتریکی برای بررسی واکنش عضلات هنگام فعال شدن اعصاب اطراف انجام می‌شود.

• مطالعات هدایت عصبی - دیسک‌های کوچک (الکترودها) روی پوست شما چسبانده می‌شوند و شوک‌های الکتریکی خفیفی برای فعال کردن اعصاب و اندازه‌گیری سرعت حرکت این سیگنال‌ها در طول آنها اعمال می‌شود.

در افراد مبتلا به سندرم گیلن باره، این آزمایش‌ها معمولاً نشان می‌دهند که سیگنال‌ها به درستی در امتداد اعصاب حرکت نمی‌کنند.

پونکسیون کمری

پونکسیون کمری عملی است برای خارج کردن مقداری مایع از اطراف نخاع (اعصابی که از ستون فقرات بالا می‌رود) با استفاده از سوزنی که در قسمت پایین ستون فقرات وارد می‌شود.

نمونه مایع برای بررسی علائمی از مشکلات احتمالی که باعث ایجاد علائمی مشابه سندرم گیلن باره می‌شوند، مانند عفونت، بررسی می‌شود.