درمان - سندرم درد منطقه‌ای پیچیده
سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) درمان قطعی شناخته شده‌ای ندارد، اما ترکیبی از درمان‌های فیزیکی، دارو و حمایت روانشناختی می‌تواند به کنترل علائم کمک کند.
تخمین زده میشود که در حدود ۸۵ درصد از افراد مبتلا به سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) در ۲ سال اول، به تدریج کاهش درد و برخی از علائم خود را تجربه می‌کنند.
اما برخی افراد با وجود در مان، درد مداوم را تجربه می‌کنند.
در موارد نادر، ممکن است مشکلات بیشتری مانند تحلیل رفتن عضلات در اندام آسیب دیده ایجاد شود.
در حال حاضر هیچ راهی برای پیش بینی اینکه چه کسی بهبود می‌یابد و چه زمانی این اتفاق می‌افتد وجود ندارد.
برنامه درمانی شما
درمان سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) شامل ۴ حوزه اصلی است:
آموزش و خودمدیر یتی - مشاوره در مورد هر اقدامی که می‌توانید برای کمک به مدیریت بیماری انجام دهید
توانبخشی فیزیکی - برای کمک به بهبود عملکرد شما و کاهش خطر مشکلات فیزیکی طولانی مدت
تسکین درد - درمان هایی برای کمک به کاهش درد شما
حمایت روانی - مداخلاتی که به شما کمک می‌کند تا با تأثیرات عاطفی زندگی با این سندرم کنار بیایید
برخی از درمان‌های اصلی مورد استفاده برای سندرم درد منطقه ای پیچیده (CRPS) در اینجا توضیح داده شده است.
خود مدیریتی
به عنوان بخشی از درمان، در مورد کارهایی که خودتان می‌توانید برای کنترل بیماری انجام دهید، به شما توصیه‌هایی داده میشود.
از جمله:
آموزش برای کمک به شما برای درک شرایط خود
حمایت برای فعال ماندن و استفاده از اندام آسیب دیده
یادگیری تکنیک‌هایی برای کمک به شما در مدیریت افزایش درد
یادگیری روش‌های آرام سازی برای کمک به بهبود کیفیت زندگی شما
مشاوره در مورد مدیریت فعالیت برای کمک به جلوگیری از کاهش فعالیت با وجود درد
ادامه درمان‌های توانبخشی در منزل، مانند تکنیک‌های حساسیت زدایی
دسترسی به هر گروه حمایتی در محل زندگی شما
در مورد راه‌های مدیریت درد مزمن راهنمایی بیشتری دریافت کنید
توانبخشی فیزیکی
توانبخشی فیزیکی شامل تعدادی از درمان‌های مختلف است.
هدف این است که به تدریج به شما امکان دهد فعالیت‌ها و عملکرد خود را بدون اینکه باعث بدتر شدن درد شود، افزایش دهید.
این کار می‌تواند دشوار باشد زیرا هر گونه حرکت یا تحریک اندام باعث افزایش درد یا سایر علائم این سندرم مانند تورم، تغییر رنگ و تعریق میشود.
ورزش بیش از حد یا بیش از حد شدید می‌تواند بیماری را تشدید کند، بنابراین مهم است که درمان شما توسط یک درمانگر با تجربه سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) حمایت شود.
در اینجا برخی از تکنیک‌هایی که ممکن است به عنوان بخشی از برنامه توانبخشی فیزیکی شما استفاده شود، آورده شده است.
تمرینات
برنامه تمرینی شما ممکن است شامل طیف وسیعی از تمرینات ملایم، از کشش‌های ساده تا تمرینات داخل آب (آب درمانی) یا تمرینات تحمل وزن باشد.
حساسیت زدایی
حساسیت زدایی تکنیکی است که برای کاهش حساسیت اندام‌های آسیب دیده در سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) استفاده میشود.
این کار معمولاً شامل لمس کردن ناحیه بدون آسیب بدن در نزدیکی ناحیه آسیب دیده با مواد با بافت‌های مختلف، مانند پشم و ابریشم، و تمرکز بر احساس آن است.
سپس به تدریج همان مواد روی ناحیه آسیب دیده دردناک اعما ل می‌شوند. در این حین، سعی می‌کنید به خاطر بیاورید که لمس مواد روی ناحیه سالم چه حسی داشت.
این فرآیند در ابتدا ممکن است ناراحت کننده یا دردناک باشد، اما در نهایت ممکن است حساسیت را در ناحیه آسیب دیده کاهش دهد تا بیشتر شبیه به نواحی بدون آسیب شود.
بازخورد بصری آینه‌ای و تصویرسازی ذهنی حرکتی تدریجی
اگر سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) دارید، حرکت کردن ممکن است دشوار باشد، زیرا اطلاعاتی که مغز برای انجام حرکات نیاز دارد اغلب گم شده یا گیج کننده است.
هدف تکنیک‌هایی مانند «بازخورد بصری آینه‌ای و تصویرسازی ذهنی حرکتی تدریجی»، بهبود حرکات با آموزش مجدد مغز برای این اطلاعات گمشده یا مغشوش است.
مسکن درد
چندین دارو وجود دارد که ممکن است به درمان این سندرم کمک کند. متخصص درد شما در مورد آنها با شما صحبت خواهد کرد.
تیم درمانی شما ابتدا مسکن های با قدرت پایین را امتحان می‌کند و در صورت لزوم فقط از مسکن‌های قوی‌تر استفاده می‌کند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
اولین مسکن‌هایی که اغلب برای درمان سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) استفاده می‌شوند، مسکن‌های بدون نسخه به نام داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن هستند.
این داروها‌ها می‌توانند به کاهش درد ناشی از آسیبی که باعث سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) شده است کمک کنند.
آنها همچنین می‌توانند دردهای مرتبط با این سندرم، مانند درد عضلانی در شانه را زمانی که دست تحت تاثیر قرار می‌گیرد، درمان کنند.
اما بعید است که این دارو ها به طور مستقیم درد سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) را کاهش دهند.
داروهای ضد تشنج
داروهای ضد تشنج معمولاً برای درمان صرع استفاده می‌شوند، اما برای درمان دردهای عصبی نیز مفید هستند.
گاباپنتین و پره گابالین پرکاربردترین داروهای ضد تشنج برای درمان سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) هستند.
عوارض جانبی رایج داروهای ضد تشنج شامل خواب آلودگی، سرگیجه و افزایش وزن است.
همچنین خطر کمی برای افکار خودکشی وجود دارد که ممکن است حتی یک هفته پس از شروع درمان رخ دهد.
مصرف داروهای ضد تشنج را به طور ناگهانی قطع نکنید زیرا ممکن است دچار علائم ترک دارو شوید.
اگر احساس می‌کنید دیگر نیازی به مصرف آن ندارید، پزشک عمومی به آرامی و به تدریج دوز شما را کم می‌کند.
داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای
داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای (TCA) در اصل برای درمان افسردگی طراحی شده بودند، اما مانند داروهای ضد تشنج در درمان درد عصبی موثر بودند.
آمی تریپتیلین و نورتریپتیلین پرمصرف‌ترین نوع این داروها برای درمان سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) هستند، اگرچه نورتریپتیلین عموماً عوارض جانبی کمتری دارد.
این داروها اغلب می‌توانند خواب را بهبود بخشند و معمولاً در اوایل عصر مصرف می‌شوند تا خطر عوارض «خماری» صبح روز بعد را کاهش دهند.
عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:
خشکی دهان
تاری دید
تپش قلب
مشکل در ادرار کردن
اگر به طور ناگهانی مصرف این داروها را متوقف کنید، ممکن است دچار عوارض ناشی از قطع مصرف دارو شوید.
اگر احساس کردید دیگر نیازی به مصرف آنها دارید، پزشک عمومی شما برای کاهش تدریجی دوز دارو در طی مدت حداقل ۴ هفته برنامه‌ریزی خواهد کرد.
داروهای مخدر (اپیوئید)
اگر درد شدیدی را تجربه می‌کنید، داروهای مخدر مانند کدئین و مورفین گاهی اوقات می‌توانند درد را تسکین دهند.
عوارض جانبی متداول مسکن‌های مخدر عبارتند از:
تهوع و استفراغ
یبوست
خشکی دهان
خستگی
کند شدن فرآیندهای تفکر (مشکلات شناختی)
مصرف طولانی مدت دوزهای بالای داروهای مخدر با مشکلات جدی‌تر سلامتی مانند افسردگی، قطع پریود در زنان و اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) در مردان مرتبط بوده است.
گاهی اوقات ممکن است فواید استفاده از داروهای مخدر بیشتر از خطرات آن باشد، اما متاسفانه این داروها اغلب در درمان سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) چندان موثر نیستند.
مصرف طولانی مدت دوزهای بالا به طور کلی توصیه نمی‌شود، اگرچه ممکن است در موارد معدودی متخصص درد استثنا قائل شود.
اعتیاد به داروهای مخدر نادر است، اما ممکن است به آنها وابسته شوید.
این بدان معنی است که بدن و ذهن شما حتی اگر چندان موثر نباشند، نمی‌خواهند مصرف آنها را متوقف کنند.
ممکن است در مدت کوتاهی پس از کاهش یا قطع مصرف آنها احساس بدتری داشته باشید.
تحریک نخاع
اگر دارو درد شما را کم نکند، ممکن است درمانی به نام تحریک نخاع توصیه شود.
این شامل قرار دادن یک دستگاه زیر پوست شکم یا باسن شما است. این دستگاه به یک سیم وصل است. این سیم به اعصاب نخاع شما متصل شده است.
این دستگاه پالس‌های الکتریکی خفیفی تولید می‌کند که به نخاع شما ارسال میشود.
این پالس‌ها نحوه احساس درد شما را تغییر می‌دهند. ممکن است در قسمتی از بدن که معمولاً درد می‌کند، احساس سوزن سوزن شدن کنید که درد را پنهان می‌کند.
میزان تحریک را می‌توان با بهبود یا بدتر شدن درد شما تنظیم کرد و در صورت لزوم دستگاه را می‌توان برداشت.
موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی بریتانیا می‌گوید که تحریک نخاع تنها باید زمانی در نظر گرفته شود که:
پس از ۶ ماه تلاش برای درمان‌های دیگر، همچنان درد را تجربه می‌کنید
آزمایش تحریک نخاعی موفقیت آمیز بوده است - این آزمایش فقط شامل قرار دادن سیم‌ها میشود، نه کاشت آنها
حمایت روانی
زندگی با یک وضعیت دردناک طولانی مدت می‌تواند ناراحت کننده باشد و افراد مبتلا به سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) ممکن است مشکلات روانی مانند اضطراب و افسردگی را تجربه کنند.
مهم است که مراقب سلامت روان خود باشید، زیرا افسردگی و اضطراب می‌تواند در توانبخشی شما اختلال ایجاد کند.
درمان‌های روانشناختی نیز می‌توانند برای کمک به مقابله بهتر با علائم درد مفید باشند.
به عنوان مثال، برخی از مطالعات نشان داده اند که درمان شناختی رفتاری (CBT) می‌تواند به مدیریت درد طولانی مدت کمک کند.
این درمان‌ها اغلب همراه با تکنیک‌های توانبخشی، در برنامه‌های مدیریت درد به گروه‌های کوچکی از افراد مبتلا به درد شدید آموزش داده میشود.
هدف این درمان این است که به شما کمک کند تا بفهمید که چگونه مشکلات، افکار، احساسات و رفتار شما می‌تواند بر یکدیگر تأثیر بگذارند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) با بحث و تغییر دادن احساس شما نسبت به شرایطتان، می‌تواند به شما در مقابله با علائم و ادامه برنامه توانبخشی کمک کند.
تشخیص
قبلی