درمان - نارسایی قلبی
برای اکثر افراد، نارسایی قلبی یک بیماری طولانی مدت است که قابل درمان قطعی نیست. اما درمان می‌تواند به کنترل علائم، احتمالاً برای چندین سال کمک کند.
درمان‌های اصلی عبارتند از:
تغییرات سبک زندگی
دارو
دستگاه‌هایی که در قفسه سینه شما کاشته می‌شوند تا ریتم قلب شما را کنترل کنند
عمل جراحی
در بسیاری از موارد، ترکیبی از درمان‌ها مورد نیاز خواهد بود.
درمان معمولاً باید تا آخر عمر ادامه یابد.
برنامه مراقبتی
اگر نارسایی قلبی دارید، متخصص قلب به شما و همه کسانی که در مراقبت از شما نقش دارند یک برنامه مراقبتی می‌دهد.
این برنامه باید شامل این موارد باشد:
برنامه هایی برای مدیریت نارسایی قلب شما، از جمله مراقبت‌های بعدی، توانبخشی و دسترسی به مراقبت‌های اجتماعی
علائمی که در صورت بدتر شدن وضعیت خود باید به دنبال آن باشید
جزئیات نحوه تماس با تیم مراقبتی یا متخصص شما
برنامه مراقبتی باید حداقل هر ۶ ماه یکبار توسط پزشک عمومی شما بررسی شود.
تغییر سبک زندگی
داشتن یک سبک زندگی سالم، از جمله خوردن یک رژیم غذایی متعادل، انجام ورزش سیگار نکشیدن، می‌تواند به بهبود علائم شما کمک کند و خطر ابتلا به بیماری جدی را کاهش دهد.
باید به شما یک برنامه توانبخشی قلبی مبتنی بر ورزش ارائه شود.
درباره زندگی با نارسایی قلبی بیشتر بدانید
داروهای نارسایی قلبی
اکثر افراد مبتلا به نارسایی قلبی با دارو درمان می‌شوند. اغلب شما باید ۲ یا ۳ داروی مختلف مصرف کنید.
برخی از داروهای اصلی برای نارسایی قلبی عبارتند از:
مهارکنندهه ای ACE
مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-2 (ARBs یا AIIRAs)
مسدود کننده‌های بتا (بتا بلاکرها)
آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید
دیورتیک‌ها (ادرار آورها)
ایوابرادین
ساکوبیتریل والزارتان
هیدرالازین با نیترات
دیگوکسین
مهارکننده‌های SGLT2
ممکن است لازم باشد قبل از یافتن ترکیبی که علائم شما را کنترل کرده، اما عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد نکند، چند داروی مختلف را امتحان کنید.
مهارکننده‌های ACE
مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) با شل کردن و باز کردن رگ‌های خونی کار می‌کنند، که باعث می‌شود قلب شما راحت‌تر خون را در بدن پمپ کند.
نمونه‌هایی از مهارکننده‌های ACE عبارتند از رامیپریل، کاپتوپریل، انالاپریل، لیزینوپریل و پریندوپریل.
شایع‌ترین عارضه جانبی مهارکننده‌های ACE سرفه خشک و تحریک کننده است.
اگر سرفه آزاردهنده دارید، ممکن است مهارکننده ACE با یک ARB تعویض شود.
مهارکننده‌های ACE همچنین می‌توانند فشار خون شما را بسیار پایین بیاورند و ممکن است باعث مشکلات کلیوی شوند. پزشک عمومی شما این موضوع را کنترل خواهد کرد.
مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-2 (ARB)
مسدود کننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-2 (ARB) با شل کردن عروق خونی و کاهش فشار خون به روشی مشابه مهارکننده‌های ACE عمل می‌کنند.
این داروها به عنوان جایگزینی برای مهارکننده‌های ACE استفاده می‌شوند زیرا معمولاً باعث سرفه نمی‌شوند، اگرچه ممکن است به اندازه مهارکننده‌های ACE مؤثر نباشند.
نمونه‌هایی از ARBها عبارتند از : کاندسارتان، لوزارتان، تلمیسارتان (تلمیزارتان) و والزارتان.
عوارض جانبی این داروها می‌تواند شامل کاهش فشار خون و مقدار زیاد پتاسیم در خون شما باشد.
پزشک شما آزمایش خون منظم برای کنترل سطح پتاسیم شما انجام خواهد داد.
مسدود کننده‌های بتا (بتا بلاکرها)
بتا بلاکرها با کند کردن ضربان قلب و محافظت از قلب شما از اثرات آدرنالین و نورآدرنالین، عمل می‌کنند. آدرنالین و نورآدرنالین مواد شیمیایی هستند که در موقعیت‌هایی مانند «جنگ یا گریز» توسط بدن تولید می‌شوند.
بتا بلاکر‌های مختلفی وجود دارد، اما اصلی‌ترین آنها که برای درمان نارسایی قلبی استفاده می‌شوند بیسوپرولول، کارودیلول و نبیولول هستند.
عوارض جانبی احتمالی شامل سرگیجه، خستگی و تاری دید است.
اما اکثر افرادی که این داروها را مصرف می‌کنند، عوارض جانبی ندارند یا بسیار خفیف هستند که با گذشت زمان کمتر آزاردهنده می‌شوند.
آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید (MRA)
آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید (MRA) باعث دفع بیشتر ادرار می‌شوند و به کاهش فشار خون و کاهش مایعات اطراف قلب کمک می‌کنند، اما سطح پتاسیم را کاهش نمی‌دهند.
پرکاربردترین MRAها اسپیرونولاکتون و اپلرنون هستند.
اسپیرونولاکتون ممکن است باعث بزرگ شدن پستان‌ها در مردان (ژنیکوماستی) و حساس شدن پستان‌ها و افزایش رشد مو در زنان شود.
اپلرنون می‌تواند باعث مشکلات خواب، سرگیجه و سردرد شود.
جدی‌ترین عارضه جانبی این داروها این است که می‌تواند باعث افزایش خطرناک سطح پتاسیم در خون شما شود.
پزشک شما آزمایش خون منظم برای بررسی این موضوع انجام خواهد داد.
دیورتیک‌ها
دیورتیک‌ها (قرص‌های آب) باعث دفع بیشتر ادرار می‌شوند و به تسکین تورم مچ پا و تنگی نفس ناشی از نارسایی قلبی کمک میک نند.
انواع مختلفی از دیورتیک‌ها وجود دارد، اما پرکاربردترین آنها برای نارسایی قلبی فوروزماید (که فروسماید نیز نامیده می‌شود) و بومتانید هستند.
عوارض جانبی احتمالی دیورتیک‌ها شامل کم آبی بدن و کاهش سطح سدیم و پتاسیم در خون است.
ایوابرادین
ایوابرادین دارویی است که می‌تواند به کند شدن ضربان قلب شما کمک کند.
این یک جایگزین مفید برای بتا بلاکرها است اگر نمی‌توانید آنها را مصرف کنید یا باعث عوارض جانبی آزاردهنده می‌شوند.
اگر به اندازه کافی قلب را کُند نکنند، همچنین می‌توان آن را در کنار بتا بلاکرها مصرف کرد.
عوارض جانبی احتمالی شامل سردرد، سرگیجه و تاری دید است.
ساکوبیتریل والزارتان
ساکوبیتریل والزارتان یک قرص تکی است که ترکیبی از یک ARB و دارویی به نام مهارکننده نپریلیزین است.
این دارو برای افرادی مناسب است که نارسایی قلب شدیدتری دارند و قلب آنها علیرغم مصرف سایر داروها فقط قادر به پمپ کردن مقدار کمی خون اکسیژن‌دار به بدن است.
شایع ترین عوارض جانبی ساکوبیتریل والزارتان فشار خون پایین، سطح بالای پتاسیم و مشکلات کلیوی است.
هیدرالازین با نیترات
هیدرالازین در ترکیب با نیترات می‌تواند به شل شدن و باز شدن رگ‌های خونی کمک کند.
این داروها گاهی اوقات توسط متخصصان قلب برای افرادی که قادر به مصرف مهارکننده‌های ACE یا ARB نیستند، تجویز می‌شود.
عوارض جانبی می‌تواند شامل سردرد، ضربان قلب سریع، بال زدن یا ضربان قلب نامنظم (تپش قلب) باشد.
دیگوکسین
دیگوکسین می‌تواند با تقویت انقباضات عضله قلب و کند کردن ضربان قلب، علائم شما را بهبود بخشد.
این دارو معمولاً فقط برای افرادی توصیه می‌شود که علیرغم درمان با مهارکننده‌های ACE، ARB، بتا بلاکرها و دیورتیک‌ها دارای علائم هستند.
عوارض جانبی احتمالی شامل سرگیجه، تاری دید، تهوع و استفراغ، اسهال و ضربان قلب نامنظم است.
مهارکننده‌های SGLT2
مهارکننده‌های SGLT2 قرص‌هایی هستند که می‌توانند به کاهش سطح قند خون شما کمک کنند.
امپاگلیفلوزین و داپاگلیفلوزین انواعی از مهارکننده‌های SGLT2 هستند. آنها را می‌توان برای درمان برخی از انواع نارسایی قلبی، به عنوان مکملی برای سایر داروها استفاده کرد.
عوارض جانبی احتمالی عبارتند از برفک دهان، ادرار کردن بیش از حد معمول، راش‌های پوستی خفیف و کمردرد.
داروهای خود را مصرف کنید
بسیار مهم است که داروهای تجویز شده را مصرف کنید، حتی اگر احساس بهتری داشته باشید.
با تیم درمانی خود صحبت کنید اگر:
داروهای دیگر ممکن است با داروی شما تداخل داشته باشند
شما هر گونه عارضه جانبی را تجربه می‌کنید
دستگاه‌هایی برای نارسایی قلبی
برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی باید برای کاشت دستگاه کوچکی در قفسه سینه خود عمل کنند که می‌تواند به کنترل یا نظارت بر ریتم قلب کمک کند.
پرکاربردترین دستگاه‌ها عبارتند از:
ضربان ساز (پیس میکر)
دستگاه‌های درمان همگام سازی قلبی (CRT)
دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت (ICD)
دستگاه‌های CRT-D (ترکیبی از CRT و ICD)
ضربان ساز (پیس میکر)
اگر قلب شما خیلی آهسته می‌زند، ممکن است به نصب ضربان‌ساز نیاز داشته باشید.
ضربان ساز (باتری قلب) به طور مداوم ضرب ان قلب شما را کنترل می‌کند و برای حفظ ضربان منظم و با سرعت مناسب قلب، پالس‌های الکتریکی به قلب شما ارسال می‌کند.
ضربان ساز توسط متخصص قلب و عروق و معمولاً تحت بی‌حسی موضعی٬ زیر پوست کاشته می‌شود.
معمولاً باید یک شب در بیمارستان بمانید تا بررسی شود که درست کار می‌کند. عوارض جدی غیر معمول است.
ضربان سازها باید به طور مرتب توسط تکنسین‌های متخصص بررسی شوند.
همچنین باید مراقب چیزهایی باشید که می‌توانند بر عملکرد ضربان ساز شما تاثیر بگذارند، مانند تجهیزات بیمارستانی و سیستم‌های امنیتی در مغازه‌ها یا فرودگاه‌ها.
درباره کاشت پیس میکر (ضربان ساز) بیشتر بخوانید.
درمان همگام سازی مجدد قلب (CRT)
در برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی، دیواره‌های محفظه پمپاژ اصلی (بطن چپ) با هم کار نمی‌کنند و خارج از هماهنگی با یکدیگر منقبض می‌شوند.
درمان همگام سازی مجدد قلبی (CRT) نوع خاصی از ضربان ساز است که می‌تواند با ایجاد انقباض همزمان دیواره‌های بطن چپ، این مشکل را برطرف کند. این باعث می‌شود قلب کارآمدتر پمپ شود.
اکثر ضربان سازها فقط ۱ یا ۲ سیم به قلب دارند، اما CRT به یک سیم اضافی نیاز دارد.
دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت (ICD)
افرادی که ریتم غیرطبیعی قلب دارند یا در معرض خطر بالای ابتلا به آن هستند، ممکن است نیاز به نصب دستگاهی به نام دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت (ICD) داشته باشند.
یک ICD دائماً ریتم قلب را کنترل می‌کند.
اگر قلب شروع به ضربان بسیار سریع و خطرناک کند، ICD تلاش می‌کند با دادن یک شوک الکتریکی کوچک و کنترل شده، آن را به حالت طبیعی بازگرداند (دفیبریلاسیون).
اگر این کار موفق نشود، ICD یک شوک بزرگ‌تر ایجاد می‌کند.
مانند دستگاه‌های ضربان‌ساز قلب (پیس‌میکر)، ICD نیز در بیمارستان و معمولاً تحت بی‌حسی موضعی کاشته می‌شود.
همچنین، مانند پیس‌میکرها، باید از مواردی که می‌توانند در عملکرد ICD اختلال ایجاد کنند، مانند سیستم‌های امنیتی فرودگاه‌ها، اجتناب کنید.
دستگاه‌های CRT-D (ترکیبی از CRT و ICD)
دستگاه‌هایی که همگام سازی قلبی و دفیبریلاسیون را ترکیب می‌کنند در بیمارانی که به هر دو نیاز دارند کاشته می شوند.
این دستگاه‌های ترکیبی معمولا CRT-D نامیده می‌شوند.
حسگرهای فشار شریان ریوی
برخی از افراد مبتلا به نارسایی قلب مزمن ممکن است نیاز به نصب دستگاهی به نام حسگر فشار شریان ریوی داشته باشند.
این دستگاه در بیمارستان و تحت بی‌حسی موضعی در شریان شما کاشته می‌شود.
حسگر فشار خون را اندازه‌گیری کرده و آن را به یک مانیتور در خانه شما ارسال می‌کند. سپس مانیتور٬ اندازه گیری‌ها را برای تیم مراقبتی شما ارسال می‌کند تا به آنها کمک کند تصمیم بگیرند که آیا نیاز به تغییر درمان شما است یا خیر.
این باید به مدیریت درمان شما کمک کند و احتمال بستری شدن شما در بیمارستان را کاهش دهد.
این یک روش جدید است که ممکن است هنوز برای همه در دسترس نباشد.
بهبود قدرت عضلانی
اگر علائم نارسایی قلبی شما تشدید شده و نمی‌توانید ورزش کنید، ممکن است برای قوی‌تر کردن عضلات به شما تحریک الکتریکی پیشنهاد شود.
الکترودها روی پوست شما قرار می‌گیرند و پالس‌های الکتریکی کوچک به عضلات ضعیف، معمولاً در بازوها یا پاهای شما ارسال می‌شود.
عمل جراحی
داروها درمان اصلی نارسایی قلبی هستند، اما برای برخی افراد جراحی ممکن است کمک کند.
عمل‌های جراحی که می‌توانند به نارسایی قلب کمک کنند عبارتند ا ز:
جراحی دریچه قلب
آنژیوپلاستی یا بای پس عروق کرونر
دستگاه‌های کمکی بطن چپ
پیوند قلب
جراحی دریچه قلب
اگر دریچه‌های قلب شما آسیب دیده یا بیمار باشد، پزشک ممکن است جراحی دریچه قلب را پیشنهاد کند.
دو نوع جراحی دریچه وجود دارد: تعویض دریچه و ترمیم دریچه.
نوع جراحی شما به مشکل دریچه و میزان جدی بودن مشکل بستگی دارد.
پزشک شما در این مورد با شما صحبت خواهد کرد.
درباره تعویض دریچه آئ ورت و جراحی برای مشکلات دریچه میترال بیشتر بخوانید.
آنژیوپلاستی یا بای پس
اگر نارسایی قلبی شما به بیماری عروق کرونر قلب مربوط باشد، پزشک ممکن است این موارد را توصیه کند:
آنژیوپلاستی عروق کرونر - وقتی که از یک بالون کوچک برای باز کردن یک شریان تنگ یا مسدود شده استفاده می‌شود. معمولاً یک لوله مشبک کوچک به نام استنت (فنر قلب) در داخل شریان قرار می‌گیرد تا از آن حمایت کند.
پیوند بای پس عروق کرونر (CABG) - وقتی که از یک رگ خونی از قسمت دیگری از بدن برای انحراف خون از قسمت‌های تنگ یا مسدود شده یک شریان استفاده می‌شود.
این عمل‌ها باعث می‌شود قلب شما راحت‌تر خون را در بدن شما پمپ کند.
دستگاه‌های کمکی بطن چپ
دستگاه‌های کمکی بطن چپ (LVAD) پمپ‌های مکانیکی هستند که اگر بطن چپ شما به درستی کار نمی‌کند و دارو به تنهایی کمکی نمی‌کند می‌توانند کمک کنند.
اگر نمی‌توانید پیوند قلب انجام دهید، ممکن است به عنوان یک درمان دائمی یا به عنوان یک اقدام موقت در حالی که منتظر پیوند هستید استفاده شود.
علاوه بر پمپ، LVADها یک باتری خارجی نیز دارند. سیم اتصال این به پمپ باید در طول عمل زیر پوست شما قرار گیرد.
پیوند قلب
در صورت بروز نارسایی شدید قلبی که با دارو یا سایر انواع جراحی قابل درمان نیست، ممکن است پیوند قلب ضروری باشد.
پیوند قلب یک عمل پیچیده است که خطرات جدی را به همراه دارد، بنابراین برای همه افراد مبتلا به نارسایی شدید قلبی مناسب نیست.
همچنین کمبود قلب برای پیوند وجود دارد، بنابراین برخی از افراد باید سال‌ها منتظر بمانند تا قلب اهداکننده مناسب در دسترس باشد.
بعلاوه پیچیدگی عمل باعث می‌شود که همه جا در دسترس نباشد.
درباره پیوند قلب بیشتر بخوانید.
زندگی با
بعدی
تشخیص
قبلی