علائم - لکنت زبان
علائم
لکنت زبان معمولا زمانی که بچه شما هنوز در حال یادگیری صحبت کردن است، بین سنین ۲ تا ۵ سالگی آشکار میشود.
با بزرگتر شدن کودک و آگاهی بیشتر از لکنت خود، ممکن است رفتار خود را نیز به روشهای خاصی تغییر دهد تا مشکلات گفتاری خود را پنهان کند.
لکنت زبان ممکن است به تدریج ایجاد شود، اگرچه اغلب به طور ناگهانی در کودکی شروع میشود که قبلاً خوب صحبت میکرده است.
ویژگیهای معمولی
لکنت زبان میتواند شامل این موارد باشد:
تکرار برخی صداها، هجاها یا کلمات هنگام صحبت کردن، مانند گفتن "سی سی یب" به جای "سیب"
کش دادن برخی صداها و ناتوانی در رفتن به صدای بعدی - برای مثال گفتن "ششششششیر"
مکثهای طولانی بین صداها و کلمات خاص، که ممکن است به نظر برسد کودک در گفتن کلمه، عبارت یا جمله مناسب مشکل دارد
استفاده از کلمات "پرکننده" زیادی در طول سخنرانی، مانند "ام" و "آه"
پرهیز از تماس چشمی با افراد دیگر در هنگامی که در گفتن صدا یا کلمات مشکل دارد
لکنت همچنین بیشتر زمانی اتفاق میافتد که یک کودک چیزهای زیادی برای گفتن دارد، هیجانزده است، چیزی میگوید که برای او مهم است یا میخواهد سوال بپرسد.
لکنت زبان ممکن است در موقعیتهایی که کودک نسبت به گفتارش آگاه است و تلاش میکند که لکنت نکند، بدتر شود.
این موقعیتها ممکن است شامل این موارد باشد:
صحبت با فردی در موقعیت قدرت، مانند یک معلم
صحبت کردن در مقابل کلاس
خواندن با صدای بلند
صحبت کردن با تلفن
گفتن نام خود در حضور و غیاب مدرسه
رفتارهای مرتبط با لکنت زبان
کودکی که لکنت زبان دارد، ممکن است حرکات غیرارادی مانند چشمک زدن، لرزش لبها، چین انداختن صورت، ضربه زدن با انگشتان یا کوبیدن پاها را نیز از خود نشان دهد.
او همچنین ممکن است:
از گفتن صداها یا کلماتی که معمولاً روی آنها لکنت دارند خودداری کنند
ممکن است از راهبردهایی برای پنهان کردن لکنت خود استفاده کند، مانند وانمود کردن به اینکه فراموش کرده چه میخواسته بگوید
به دلیل ترس از لکنت٬ از موقعیتهای اجتماعی اجتناب کند، مانند نپرسیدن اقلام مورد نیاز در فروشگاهها یا نرفتن به جشنهای تولد
سبک گفتار را برای جلوگیری از لکنت تغییر دهد - به عنوان مثال، بسیار آهسته یا با صدای آرام صحبت کردن یا صحبت کردن با لحنی خاص
به دلیل لکنت زبان خود احساس ترس، ناامیدی، شرم یا خجالت داشته باشد
چه زمانی کمک بگیرید
اگر نگرانی هایی در مورد رشد گفتاری یا زبانی فرزندتان دارید، با یک پزشک یا یک متخصص گفتار درمانی صحبت کنید.