لقاح آزمایشگاهی (آی وی اف)
بررسی اجمالی
لقاح آزمایشگاهی (IVF) یکی از روش‌های موجود برای کمک به افرادی است که با مشکلات باروری مواجه هستند تا بتوانند بچه‌دار شوند.
در طی لقاح آزمایشگاهی، یک تخمک از تخمدان‌های زن خارج می‌شود و در آزمایشگاه با اسپرم بارور می‌شود.
تخم بارور شده که جنین نامیده می‌شود، سپس برای رشد و نمو به رحم زن بازگردانده می‌شود.
این کار را می‌توان با استفاده از تخمک‌ها و اسپرم شریک زندگی خود یا تخمک‌ها و اسپرم اهداکننده انجام داد.
چه کسانی می‌توانند لقاح آزمایشگاهی (IVF) انجام دهند؟
دستورالعمل‌هایی هست که توصیه می‌کنند که لقاح آزمایشگاهی (IVF) باید به زنان زیر ۴۳ سال که به مدت ۲ سال سعی در باردار شدن از طریق رابطه جنسی محافظت نشده منظم داشته‌اند ارائه شود.
لقاح آزمایشگاهی (IVF) همچنین می‌تواند به کسانی که ۱۲ چرخه لقاح مصنوعی داشته‌اند که حداقل ۶ مورد از این چرخه‌ها با استفاده از روشی به نام لقاح داخل رحمی (IUI) انجام شده است٬ ارائه شود.
صحبت با پزشک عمومی در مورد لقاح آزمایشگاهی (IVF)
اگر در باردار شدن مشکل دارید، باید ابتدا با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها می‌توانند در مورد نحوه افزایش شانس بچه دار شدن توصیه‌هایی به شما توصیه بکنند.
اگر این اقدامات مؤثر نبود، پزشک عمومی می‌تواند شما را برای درمان‌هایی مانند لقاح آزمایشگاهی(IVF) به متخصص باروری ارجاع دهد.
درباره شروع لقاح آزمایشگاهی(IVF) بیشتر بخوانید.
در طول لقاح آزمایشگاهی (IVF) چه اتفاقی می‌افتد
لقاح آزمایشگاهی (IVF) شامل ۶ مرحله اصلی است:
سرکوب چرخه طبیعی قاعدگی شما - چرخه قاعدگی شما با دارو سرکوب می‌شود
کمک به تخمدان‌های شما برای تولید تخمک‌های اضافی - از دارو برای تشویق تخمدان‌های شما برای تولید بیش از ۱ تخمک در یک زمان استفاده می‌شود
نظارت بر پیشرفت شما و رسیدن تخمک‌های شما به بلوغ - سونوگرافی برای بررسی رشد تخمک‌ها انجام می‌شود و از دارو برای کمک به بلوغ آنها استفاده می‌شود
جمع آوری تخمک‌ها - یک سوزن از طریق واژن به داخل تخمدان‌ها وارد می‌شود تا تخمک‌ها را خارج کند
بارور کردن تخمک‌ها - تخمک‌ها برای چند روز با اسپرم مخلوط می‌شوند تا بتوانند بارور شوند
انتقال جنین(ها) - ۱ یا ۲ تخمک بارور شده (جنین) در رحم شما قرار می‌گیرد
پس از انتقال جنین(ها) به رحم، باید ۲ هفته صبر کنید تا آزمایش بارداری انجام دهید تا ببینید آیا درمان موثر بوده است یا خیر.
درباره آنچه در طول لقاح آزمایشگاهی (IVF) اتفاق می‌افتد بیشتر بخوانید.
شانس موفقیت IVF
میزان موفقیت لقاح آزمایشگاهی به سن زنی که تحت درمان است و همچنین علت ناباروری (در صورت شناخته شدن) بستگی دارد.
زنان جوان‌تر احتمال بارداری موفقی دارند. IVF معمولاً برای زنان بالای ۴۲ سال توصیه نمی‌شود زیرا احتمال بارداری موفق بسیار کم است.
در سال ۲۰۱۹، درصد درمان‌های IVF که منجر به تولد زنده شد عبارت بود از:
۳۲ درصد برای زنان زیر ۳۵ سال
۲۵ درصد برای زنان ۳۵ تا ۳۷ ساله
۱۹ درصد برای زنان ۳۸ ت ا ۳۹ ساله
۱۱ درصد برای زنان ۴۰ تا ۴۲ ساله
۵ درصد برای زنان ۴۳ تا ۴۴ ساله
۴ درصد برای زنان بالای ۴۴ سال
این ارقام برای زنانی است که از تخمک‌های خود و اسپرم شریک زندگی خود استفاده می‌کنند و از معیار هر جنین منتقل شده استفاده می‌کنند.
حفظ وزن مناسب و پرهیز از الکل، سیگار و کافئین در طول درمان ممکن است شانس شما را برای داشتن نوزاد با لقاح آزمایشگاهی افزایش دهد.
خطرات لقاح آزمایشگاهی (IVF)
لقاح آزمایشگاهی همیشه منجر به بارداری نمی‌شود و می‌تواند از نظر جسمی و احساسی سخت باشد. باید به شما مشاوره ارائه شود تا در این فرآیند به شما کمک کند.
همچنین تعدادی خطر سلامتی وجود دارد، از جمله:
عوارض جانبی داروهای مصرفی در طول درمان، مانند گُر گرفتگی و سردرد
زایمان چندقلو (مانند دوقلو یا سه قلو) - این می‌تواند هم برای مادر و هم برای نوزادان خطرناک باشد
بارداری خارج رحمی - زمانی که جنین به جای رحم٬ در لوله‌های فالوپ لانه گزینی می‌کند
سندرم تحریک بیش از حد تخمدان (OHSS) - که در آن تخمدان‌ها بیش از حد به داروهای مصرفی در طول IVF واکنش نشان می‌دهند
درباره حمایت‌های موجود در طول و بعد از لقاح آزمایشگاهی (IVF) و خطرات لقاح آزمایشگاهی بیشتر بخوانید.
شروع
بعدی
