درمان - فیبریلاسیون دهلیزی

• بررسی اجمالی

• علائم

• علل

• تشخیص

• درمان

• عوارض

درمان‌های فیبریلاسیون دهلیزی شامل داروهایی برای کنترل ضربان قلب و کاهش خطر سکته مغزی و روش‌هایی برای بازگرداندن ریتم طبیعی قلب است.

ممکن است توسط یک پزشک عمومی معالجه شوید یا ممکن است به متخصص قلب ارجاع داده شوید.

برخی از متخصصان قلب، معروف به الکتروفیزیولوژیست، در مدیریت ناهنجاری‌های ریتم قلب تخصص دارند.

شما یک برنامه درمانی خواهید داشت و از نزدیک با تیم درمان خود همکاری می‌کنید تا مناسب‌ترین و بهترین درمان را برای خود انتخاب کنید.

عواملی که مورد توجه قرار خواهند گرفت عبارتند از:

• سن شما

• سلامت کلی شما

• نوع فیبریلاسیون دهلیزی که دارید

• علائم شما

• اینکه آیا علت زمینه‌ای دارید که نیاز به درمان دارد

اولین قدم تلاش برای یافتن علت فیبریلاسیون دهلیزی است. اگر بتوان علتی را شناسایی کرد، ممکن است فقط به درمان برای آن نیاز داشته باشید.

اگر غده تیروئید پرکار (پرکاری تیروئید) دارید، دارو برای درمان آن ممکن است فیبریلاسیون دهلیزی را نیز درمان کند.

اگر هیچ علت زمینه‌ای یافت نشد، گزینه‌های درمانی عبارتند از:

• داروهایی برای کاهش خطر سکته مغزی

• داروهایی برای کنترل فیبریلاسیون دهلیزی

• کاردیوورژن (درمان شوک الکتریکی)

• ابلیشن کاتتر

• نصب ضربان ساز

اگر یک نوع درمان نتواند علائم فیبریلاسیون دهلیزی شما را کنترل کند و نیاز به مدیریت تخصصی‌تری باشد، به سرعت به تیم درمانی متخصص خود ارجاع خواهید شد.

داروهای کنترل فیبریلاسیون دهلیزی

داروهایی به نام ضد آریتمی می‌توانند فیبریلاسیون دهلیزی را به این گونه کنترل کنند:

• بازگرداندن ریتم طبیعی قلب

• کنترل ضربان قلب

انتخاب داروی ضد آریتمی به نوع فیبریلاسیون دهلیزی، سایر شرایط و بیماری‌های پزشکی که دارید، عوارض جانبی داروی انتخابی و میزان پاسخ فیبریلاسیون دهلیزی بستگی دارد.

برخی از افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است برای کنترل آن به بیش از یک داروی ضد آریتمی نیاز داشته باشند.

بازگرداندن ریتم طبیعی قلب

داروهای مختلفی برای بازگرداندن ریتم طبیعی قلب در دسترس هستند، از جمله:

• فلکائینید

• مسدود کننده‌های بتا، به ویژه سوتالول

اگر داروی خاصی مؤثر نباشد یا عوارض جانبی آن دردسرساز باشد، ممکن است یک داروی جایگزین توصیه شود.

کنترل ضربان قلب

هدف این است که هنگام استراحت ضربان قلب شما به کمتر از ۹۰ ضربان در دقیقه کاهش یابد.

یک بتا بلوکر (مسدود کننده‌ی بتا) مانند بیسوپرولول یا آتنولول یا مسدود کننده کانال کلسیم مانند وراپامیل یا دیلتیازم تجویز می‌شود.

دارویی که به شما پیشنهاد می‌شود به علائمی که دارید و سلامت عمومی شما بستگی دارد.

در صورتی که داروهای دیگر مناسب نباشند، ممکن است دارویی به نام دیگوکسین ارائه شود.

اگر یک دارو علائم شما را کنترل نکند، ممکن است در کنار آن داروی دیگری به شما پیشنهاد شود.

عوارض جانبی

مانند هر دارویی، داروهای ضد آریتمی می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند.

شایع‌ترین عوارض جانبی داروهای ضد آریتمی عبارتند از:

• مسدود کننده‌های بتا - خستگی، سردی دست‌ها و پاها، فشار خون پایین، کابوس‌ها و ناتوانی جنسی

• فلکائینید - حالت تهوع، استفراغ و اختلالات ریتم قلب

• وراپامیل - یبوست، فشار خون پایین، تورم مچ پا و نارسایی قلبی

برای جزئیات بیشتر، بروشور اطلاعات بیمار را که همراه دارو ارائه می‌شود، بخوانید.

داروهایی برای کاهش خطر سکته مغزی

نحوه ضربان قلب در فیبریلاسیون دهلیزی به این معنی است که خطر تشکیل لخته‌های خون در حفره‌های قلب وجود دارد.

اگر این لخته‌ها وارد جریان خون شوند، می‌توانند باعث سکته مغزی شوند.

در مورد عوارض فیبریلاسیون دهلیزی بیشتر بدانید

پزشک خطر شما را ارزیابی کرده و با شما در میان خواهد گذاشت و سعی می‌کند احتمال سکته مغزی شما را به حداقل برساند.

ایشان سن شما و داشتن سابقه یکی از این موارد را در نظر می‌گیرند:

• سکته مغزی یا لخته شدن خون

• مشکلات دریچه قلب

• نارسایی قلبی

• فشار خون بالا 

• دیابت

• بیماری قلبی

ممکن است با توجه به خطر سکته مغزی به شما دارو داده شود.

با توجه به سطح خطر، ممکن است برای شما وارفارین یا یک داروی ضد انعقاد مانند دابیگاتران، ریواروکسابان، آپیکسابان یا ادوکسابان تجویز شود.

اگر برای شما یک داروی ضد انعقاد تجویز شده باشد، پزشک خطر خونریزی شما را هم قبل از شروع دارو و هم در حین مصرف آن ارزیابی می‌کند و با شما در میان می‌گذارد.

برای جلوگیری از سکته‌های مغزی ناشی از فیبریلاسیون دهلیزی٬ آسپرین توصیه نمی‌شود.

داروهای ضد انعقاد

داروهای ضد انعقاد خون از لخته شدن خون شما جلوگیری می‌کنند و می‌توانند به کاهش خطر سکته مغزی کمک کنند.

داروهای ضد انعقاد مستقیم اثر

داروهای ضد انعقاد مستقیم اثر مانند ریواروکسابان، دابیگاتران، آپیکسابان و ادوکسابان برای افرادی که در معرض خطر بالا یا متوسط سکته مغزی هستند توصیه می‌شود.

ریواروکسابان، دابیگاتران، آپیکسابان و ادوکسابان با سایر داروها تداخل ندارند و نیازی به آزمایش خون منظم ندارند.

وارفارین

وارفارین یک داروی ضد انعقاد است که اگر داروهای ضد انعقاد مستقیم اثر برای شما مناسب نباشد، ممکن است تجویز شوند.

خطر خونریزی در افرادی که وارفارین مصرف می‌کنند افزایش می‌یابد، اما این خطر کوچک معمولاً با مزایای پیشگیری از سکته غلبه می‌کند.

مهم است که وارفارین را طبق دستور پزشک مصرف کنید. اگر برای شما وارفارین تجویز می‌شود، باید آزمایش‌های خون منظم داشته باشید و پس از این آزمایش‌ها، ممکن است دوز شما تغییر کند.

بسیاری از داروها می‌توانند با وارفارین تداخل داشته باشند و مشکلات جدی ایجاد کنند، بنابراین بررسی کنید که داروهای جدیدی که برای شما تجویز می‌شود برای مصرف با وارفارین بی‌خطر هستند.

در حین مصرف وارفارین، باید مراقب مصرف زیاد الکل به طور منظم باشید و از مصرف زیاد الکل خودداری کنید.

نوشیدن آب زغال اخته و آب گریپ فروت نیز می‌تواند با وارفارین تداخل داشته باشد و توصیه نمی‌شود.

کاردیوورژن

ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی٬ کاردیوورژن توصیه شود.

کاردیوورژن شامل دادن شوک الکتریکی کنترل شده به قلب برای بازگرداندن ریتم طبیعی است.

کاردیوورژن معمولاً در بیمارستان انجام می‌شود، بنابراین قلب می‌تواند به دقت کنترل شود.

اگر بیش از ۲ روز فیبریلاسیون دهلیزی داشته‌اید، کاردیوورژن می‌تواند خطر تشکیل لخته‌ی خون را افزایش دهد.

در این مورد، ۳ تا ۴ هفته قبل از کاردیوورژن و حداقل ۴ هفته پس از آن، به شما یک ضد انعقاد داده می‌شود تا احتمال سکته مغزی به حداقل برسد.

در مواقع اضطراری، برای بررسی لخته‌های خونی می‌توان از قلب عکس گرفت و کاردیوورژن را بدون استفاده از دارو انجام داد.

در صورت موفقیت آمیز بودن کاردیوورژن، داروی ضد انعقاد ممکن است متوقف شود.

اما اگر خطر بازگشت فیبریلاسیون دهلیزی بالا باشد و در معرض خطر سکته مغزی باشید، ممکن است نیاز باشد که پس از کاردیوورژن، مصرف داروهای ضد انعقاد خون را ادامه دهید.

ابلیشن کاتتری

ابلیشن کاتتری روشی است که با دقت بسیار زیاد ناحیه آسیب دیده قلب شما را از بین می‌برد و مسیرهای الکتریکی غیرطبیعی را قطع می‌کند.

اگر دارو مؤثر نبوده یا تحمل نشده باشد، این روش یک گزینه است.

کاتتر (سیم‌های نازک و نرم) از طریق یکی از رگ‌های شما به داخل قلب شما هدایت می‌شوند، تا در آنجا فعالیت الکتریکی را ثبت کنند.

هنگامی که منبع ناهنجاری پیدا شد، یک منبع انرژی مانند امواج رادیویی با فرکانس بالا که گرما تولید می‌کنند، از طریق یکی از کاتترها منتقل می‌شود تا بافت را از بین ببرد.

این عمل می‌تواند بسیار سریع باشد یا تا ۳ یا ۴ ساعت طول بکشد و ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود.

پس از انجام عمل ابلیشن کاتتری، باید به سرعت بهبودی پیدا کنید و بتوانید اکثر فعالیت‌های عادی خود را در روز بعد انجام دهید.

اما به مدت ۲ هفته نباید چیزهای سنگین بلند کنید و در ۲ روز اول نباید رانندگی کنید.

اگرچه ابلیشن کاتتری برای اکثر افرادی که آن را انجام می‌دهند مؤثر است، اما خطر کمی وجود دارد که این روش مؤثر نباشد یا علائم شما پس از درمان بازگردند.

ممکن است برای ۳ ماه پس از انجام ابلیشن کاتتری٬ داروهای ضد آریتمی به شما داده شود تا به جلوگیری از بازگشت علائم کمک کند.

ضربان ساز (پیس میکر)

ضربان‌ساز٬ دستگاه کوچکی است که با باتری کار می‌کند و معمولاً در قفسه سینه، درست زیر استخوان ترقوه کاشته می‌شود.

معمولاً برای متوقف کردن ضربان بسیار آهسته‌ی قلب استفاده می‌شود، اما در فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است برای کمک به ضربان منظم قلب شما استفاده شود.

کاشت ضربان ساز معمولاً یک عمل جراحی جزئی است که تحت بی حسی موضعی انجام می‌شود (ناحیه تحت عمل جراحی بی حس می شود و شما در طول عمل بیدار هستید).

این درمان ممکن است زمانی استفاده شود که داروها مؤثر نباشند یا مناسب نباشند. این معمولاً در افراد ۸۰ سال به بالا است.

در مورد کاشت ضربان ساز (پیس میکر) بیشتر بدانید.