علائم - دژنراسیون کورتیکوبازال

• بررسی اجمالی

• علائم

• تشخیص

• درمان

افراد مبتلا به دژنراسیون کورتیکوبازال (CBD) دچار مشکلات متعددی در حرکت، گفتار، حافظه و بلع می‌شوند.

این بیماری به تدریج ایجاد می‌شود، به این معنی که در ابتدا می‌توان آن را با بیماری دیگری اشتباه گرفت - مانند بیماری پارکینسون، زوال عقل یا سکته مغزی.

اگرچه سرعت بدتر شدن علائم متفاوت است، اما به طور معمول علائم طی چند سال شدیدتر می‌شوند.

برخی از علائم اصلی دژنراسیون کورتیکوبازال در زیر ذکر شده است. اکثر افراد مبتلا به این بیماری همه اینها را تجربه نمی‌کنند.

علائم اولیه

دژنراسیون کورتیکوبازال معمولاً در ابتدا یکی از اندام‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این معمولا یک دست یا بازو، اما گاهی اوقات یک پا است.

مشکلاتی که بر اندام تأثیر می‌گذارد می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• دست کم تعادل یا "بی مصرف"

• خشکی عضلات

• لرزش دست و اسپاسم عضلانی (دیستونی)

• از دست دادن احساس

• احساس اینکه اندام متعلق به شما نیست (اندام «بیگانه»)

برخی از افراد نیز در راه رفتن و هماهنگی مشکل پیدا می‌کنند.

علائم میانی

با پیشرفت دژنراسیون کورتیکوبازال، ممکن است در نهایت در اندام‌های دیگر نیز مشکل ایجاد کند.

راه رفتن، تعادل و هماهنگی ممکن است بدتر شود. بسیاری از افراد در گفتار خود مشکل دارند که کند و بریده بریده می‌شود.

برخی از افراد مبتلا به دژنراسیون کورتیکوبازال دچار زوال عقل نیز می‌شوند، اگرچه این همیشه رخ نمی‌دهد، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکل در به خاطر آوردن کلمات، خواندن و استفاده صحیح از زبان (آفازی)

• از دست دادن حافظه کوتاه مدت

• مشکل در انجام کارهایی که نیاز به برنامه‌ریزی یا تفکر از پیش دارد

• مشکل در مقابله با موقعیت‌های ناگهانی و غیرمنتظره

• مشکل با اعداد و شمارش

• مشکل در دیدن اشیا یا دانستن محل قرارگیری آنها (مانند مبلمان)

همچنین برای افراد مبتلا به دژنراسیون کورتیکوبازال٬ دچار شدن به تغییرات شخصیتی مانند بی‌تفاوتی، تحریک پذیری، بی قراری یا اضطراب  شایع است.

مراحل پیشرفته

با رسیدن دژنراسیون کورتیکوبازال به مرحله پیشرفته، خشکی عضلات بدتر می‌شود. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است توانایی حرکت یک یا چند اندام خود را از دست بدهند.

برخی از افراد قادر به راه رفتن نیستند و برای جابجایی به ویلچر یا کمک نیاز دارند (مانند بلند شدن و نشستن از روی تخت).

مشکلات دیگری که افراد مبتلا به دژنراسیون کورتیکوبازال پیشرفته می‌توانند تجربه کنند عبارتند از:

• بدتر شدن مشکلات گفتاری، که می‌تواند درک آنها را برای دیگران دشوار کند

• پلک زدن غیرقابل کنترل

• بدتر شدن زوال عقل، به این معنی که ممکن است مراقبت دائمی مورد نیاز باشد.

• افزایش دیسفاژی (مشکلات بلع)، که ممکن است به معنای نیاز به لوله تغذیه باشد

در نتیجه مشکلات بلع، بسیاری از افراد مبتلا به دژنراسیون کورتیکوبازال دچار عفونت ریه می‌شوند که ناشی از ریزش مایعات یا افتادن ذرات ریز غذا به ریه‌ها یا ذات الریه آسپیراسیون است که می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.