داروهای ضد انعقاد
بررسی اجمالی
داروهای ضد انعقاد خون (رقیق کننده خون) داروهایی هستند که به جلوگیری از لخته شدن خون کمک می‌کنند. آنها به افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به لخته خون هستند داده می‌شوند تا خطر ابتلا به عارضه‌های جدی مانند سکته مغزی و حمله قلبی را کاهش دهند.
لخته شدن خون فرآیندی است که در آن خون برای جلوگیری از خونریزی از زخم‌ها، مانند یک مهر و موم عمل می‌کند. در حالی که لخته شدن خون برای جلوگیری از خونریزی مفید است، اما اگر در محل نادرستی تشکیل شود می‌تواند رگ های خونی را مسدود کرده و مانع از جریان خون به اندام‌هایی مانند مغز، قلب یا ریه‌ها شود.
داروهای ضد انعقاد خون با قطع فرآیند تشکیل لخته خون عمل می‌کنند. آنها گاهی اوقات داروهای «رقیق کننده خون» نامیده می‌شوند، اگرچه در واقع خون را رقیق نمی‌کنند.
اگرچه داروهای ضد انعقاد خون و داروهای ضد پلاکت مانند آسپرین با دوز کم و کلوپیدوگرل برای اهداف مشابهی استفاده می‌شوند، اما متفاوت هستند.
انواع داروهای ضد انعقاد
رایج ترین داروی ضد انعقادی که تجویز می‌شود وارفارین است.
انواع جدیدتر ضد انعقادها نیز در دسترس هستند و به طور فزاینده ای رایج می‌شوند. از جمله:
وارفارین و جایگزین‌های جدیدتر به صورت قرص یا کپسول مصرف می‌شوند. همچنین یک داروی ضد انعقاد به نام هپارین وجود دارد که می‌توان آن را تزریق کرد.
چه موقع از داروهای ضد انعقاد استفاده می‌شود؟
اگر یک لخته خون جریان خون را از طریق رگ خونی مسدود کند، قسمت آسیب دیده بدن دچار کمبود اکسیژن شده و به درستی کار نمی‌کند.
با توجه به محل تشکیل لخته، این می‌تواند منجر به مشکلات جدی شود٬ مانند:
سکته مغزی یا حملات ایسکمیک گذرا («سکته‌های خفیف»)
اگر پزشک احساس کند که شما در معرض خطر ابتلا به یکی از این مشکلات هستید، ممکن است درمان با داروهای ضد انعقاد توصیه شود. این ممکن است به این دلیل باشد که در گذشته لخته‌های خونی داشته‌اید یا به بیماری‌هایی مانند فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا شده‌اید که می‌تواند باعث تشکیل لخته‌های خون شود.
همچنین اگر اخیراً تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اید، ممکن است برای شما یک داروی ضد انعقاد تجویز شود، زیرا دوره استراحت و عدم تحرکی که در دوران نقاهت نیاز دارید می‌تواند خطر ایجاد لخته خون را افزایش دهد.
بدانید که چه موقع از داروهای ضد انعقاد استفاده می‌شود.
نحوه مصرف داروهای ضد انعقاد
پزشک یا پرستار باید به شما بگوید که چه مقدار از داروهای ضد انعقاد خود را مصرف کنید و چه زمانی آن را مصرف کنید.
اکثر افراد نیاز دارند قرص یا کپسول خود را یک یا دو بار در روز همراه با آب یا غذا مصرف کنند.
مدت زمانی که برای ادامه مصرف دارو نیاز دارید به دلیل تجویز آن بستگی دارد. در بسیاری از موارد، درمان مادام العمر خواهد بود.
اگر مطمئن نیستید که چگونه داروی خود را مصرف کنید، یا نگران هستید که یک دوز دارو را فراموش کرده‌اید یا بیش از حد مصرف کرده‌اید، بروشور اطلاعات بیمار همراه آن را بررسی کنید یا از پزشک عمومی یا داروساز خود بپرسید که چه کاری انجام دهید.
درباره دوز و مقدار مصرف داروهای ضد انعقاد خون بیشتر بخوانید.
مواردی که باید در مصرف داروهای ضد انعقاد خون در نظر گرفته شود
هنگام مصرف داروهای ضد انعقاد باید چند نکته را رعایت کنید.
اگر قرار است جراحی یا آزمایشی مانند آندوسکوپی انجام دهید٬ مطمئن شوید که پزشک یا جراح شما از مصرف داروهای ضد انعقاد آگاه است، زیرا ممکن است مجبور شوید برای مدت کوتاهی مصرف آنها را قطع کنید.
قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر، از جمله داروهای نسخه‌ای و بدون نسخه، با پزشک عمومی، یا داروساز خود صحبت کنید، زیرا برخی از داروها می‌توانند بر عملکرد داروی ضد انعقاد شما تأثیر بگذارند.
اگر وارفارین مصرف می‌کنید، باید از ایجاد تغییرات قابل توجه در آنچه که به طور معمول می‌خورید و می‌نوشید خودداری کنید، زیرا این می‌تواند بر داروی شما تأثیر بگذارد.
اکثر داروهای ضد انعقاد برای زنان باردار مناسب نیستند. اگر باردار شده‌اید یا قصد دارید در حین مصرف داروهای ضد انعقاد، بچه دار شوید، با پزشک عمومی یا کلینیک ضد انعقاد خود صحبت کنید.
درباره‌ی مواردی که هنگام مصرف داروهای ضد انعقاد باید در نظر بگیرید بیشتر بخوانید.
عوارض جانبی داروهای ضد انعقاد
مانند همه داروها، خطر بروز عوارض جانبی هنگام مصرف داروهای ضد انعقاد وجود دارد.
عارضه جانبی اصلی این است که شما می‌توانید به راحتی خونریزی کنید، که می‌تواند باعث مشکلاتی شود٬ از جمله:
خون در مدفوع یا داشتن مدفوع سیاه
کبودی شدید
خونریزی بینی طولانی مدت
خونریزی لثه
خونریزی‌های شدید پریودی در زنان
برای اکثر افراد، مزایای مصرف داروهای ضد انعقاد بیشتر از خطر خونریزی بیش از حد است.
درباره‌ی عوارض جانبی داروهای ضد انعقاد بیشتر بخوانید.
موارد مصرف
بعدی
