درمان - بیماری پارکینسون
در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما درمان‌هایی برای کمک به کاهش علائم و حفظ کیفیت زندگی شما در دسترس هستند.
این درمان‌ها عبارتند از:
درمان‌های حمایتی، مانند فیزیوتراپی
دارو
جراحی (برای برخی افراد)
ممکن است در مراحل اولیه بیماری پارکینسون به هیچ درمانی نیاز نداشته باشید زیرا علائم معمولاً خفیف هستند.
اما ممکن است نیاز به ویزیت‌های منظم با متخصص خود داشته باشید تا وضعیت شما تحت نظر باشد.
ممکن است به شما دستگاهی برای پوشیدن در خانه داده شود که علائم شما را کنترل می‌کند. این دستگاه اطلاعات مربوطه را با متخصص شما به اشتراک می‌گذارد.
درمان‌های حمایتی
چندین روش درمانی وجود دارد که می‌تواند زندگی با بیماری پارکینسون را آسان‌تر کند و به شما کمک کند تا با علائم خود به طور روزانه مقابله کنید.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپیست می‌تواند از طریق حرکت (دستکاری) و ورزش به شما در کاهش سفتی عضلات و درد مفاصل کمک کند.
هدف فیزیوتراپیست آسان‌تر کردن حرکت، بهبود راه رفتن و انعطاف‌پذیری شماست.
آنها همچنین سعی می‌کنند سطح آمادگی جسمانی و توانایی شما برای مدیریت کارهای خود را بهبود بخشند.
در مورد فیزیوتراپی بیشتر بدانید
کار درمانی
کاردرمانگر می‌تواند زمینه‌های دشوار در زندگی روزمره شما را مانند لباس پوشیدن یا رفتن به فروشگاه‌های محلی شناسایی کند.
آنها می توانند به شما کمک کنند تا راه حل های عملی پیدا کنید و مطمئن شوید که خانه شما ایمن و به درستی برای شما تنظیم شده است. این به شما کمک می کند تا زمانی که ممکن است استقلال خود را حفظ کنید.
گفتار و زبان درمانی
بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون دچار مشکلات بلع (دیسفاژی) و مشکلات گفتاری هستند.
گفتاردرمانگر اغلب می‌تواند با آموزش تمرینات گفتاری و بلع یا ارائه فناوری کمکی به بهبود این مشکلات کمک کند.
توصیه‌های غذایی
برای برخی از افراد مبتلا به پارکینسون، ایجاد تغییرات در رژیم غذایی می‌تواند به بهبود برخی از علائم کمک کند.
این تغییرات می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
افزایش مصرف فیبر در رژیم غذایی و اطمینان از مصرف مایعات کافی برای کاهش یبوست
افزایش میزان نمک در رژیم غذایی و خوردن وعده های غذایی کوچک و مکرر برای جلوگیری از مشکلات ناشی از فشار خون پایین، مانند سرگی جه هنگام بلند شدن سریع
ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی خود برای جلوگیری از کاهش وزن ناخواسته
اگر تیم مراقبتی شما فکر کند که ممکن است از تغییر رژیم غذایی خود بهره‌مند شوید، ممکن است با یک متخصص تغذیه ملاقات کنید.
دارو
برای بهبود علائم اصلی بیماری پارکینسون مانند لرزش و مشکلات حرکتی می‌توان از دارو استفاده کرد.
اما همه داروهای موجود برای همه مفید نیستند و اثرات کوتاه مدت و بلند مدت هر کدام متفاوت است.
معمولاً از سه نوع اصلی دارو استفاده می‌شود:
لوودوپا
آگونیست‌های دوپامین
مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز B
متخصص شما می‌تواند گزینه‌های دارویی شما، از جمله خطرات مربوط به هر دارو را توضیح دهد و در مورد اینکه کدام یک ممکن است برای شما بهترین باشد، با شما گفتگو کند.
با پیشرفت بیماری و تغییر نیازهای شما، بررسی‌های منظم مورد نیاز خواهد بود.
لوودوپا
اکثر افراد مبتلا به پارکینسون در نهایت به دارویی به نام لوودوپا نیاز پیدا می‌کنند.
لوودوپا توسط سلول‌های عصبی مغز جذب می‌شود و به ماده شیمیایی دوپامین تبدیل می‌شود که برای انتقال پیام‌ها بین بخش‌هایی از مغز و اعصابی که حرکت را کنترل می‌کنند، استفاده می‌شود.
افزایش سطح دوپامین با استفاده از لوودوپا به طور کلی مشکلات حرکتی را بهبود می‌بخشد.
این دارو معمولاً به صورت قرص یا مایع مصرف می‌شود و اغلب با سایر داروها مانند بنسرازید یا کاربیدوپا ترکیب می‌شود.
این داروها از تجزیه لوودوپا در جریان خون قبل از رسیدن به مغز جلوگیری می‌کنند.
آنها همچنین عوارض جانبی لوودوپا را کاهش می‌دهند که عبارتند از:
حالت تهوع و استفراغ
خستگی
سرگیجه
اگر لوودوپا برای شما تجویز شده باشد، دوز اولیه معمولاً بسیار کم است و به تدریج افزایش می‌یابد تا زمانی که اثر کند.
در ابتدا، لوودوپا می‌تواند باعث بهبود چشمگیر علائم شود.
اما اثرات آن ممکن است در سال‌های بعد کمتر پایدار باشد - زیرا سلول‌های عصبی بیشتری در مغز از بین می‌روند، سلول‌های کمتری برای جذب دارو وجود دارند.
بنابراین ممکن است لازم باشد هر از گاهی دوز افزایش یابد.
استفاده طولانی مدت از لوودوپا همچنین با مشکلاتی مانند حرکات غیرقابل کنترل و ناگهانی عضلانی (دیسکینزی) و اثرات «روشن-خاموش» مرتبط است، جایی که فرد به سرعت بین توانایی حرکت (روشن) و بی حرکت بودن (خاموش) جابه جا می‌شود.
آگونیست‌های دوپامین
آگونیست های دوپامین به عنوان جایگزینی برای دوپامین در مغز عمل می‌کنند و در مقایسه با لوودوپا اثری مشابه اما خفیف تر دارند. آنها اغلب می‌توانند با دفعات کمتر از لوودوپا مصرف شوند.
آنها اغلب به صورت قرص مصرف می شوند، اما به صورت چسب پوستی (روتیگوتین) نیز در دسترس هستند.
گاهی اوقات آگونیست‌های دوپامین همزمان با لوودوپا مصرف می‌شوند، زیرا این باعث می‌شود دوزهای پایین تری از لوودوپا استفاده شود.
عوارض جانبی احتمالی آگونیست‌های دوپامین عبارتند از:
حالت تهوع و استفراغ
خستگی و خواب آلودگی
سرگیجه
آگونیست‌های دوپامین همچنین می‌توانند باعث توهم و افزایش گیجی شوند، بنابراین باید با احتیاط مصرف شوند، به ویژه در بیماران مسن که بیشتر در معرض خطر هستند.
برای برخی افراد، آگونیست‌های دوپامین، به خصوص در دوزهای بالا، با ایجاد رفتارهای وسواسی مرتبط بوده‌اند٬ از جمله قمار اعتیادآور، خرید وسواسی و علاقه بیش از حد به رابطه جنسی.
اگر فکر می‌کنید با این مشکلات مواجه هستید، با متخصص مراقبت‌های بهداشتی خود صحبت کنید.
از آنجایی که خود فرد ممکن است متوجه مشکل نشود، مهم است که مراقبان و اعضای خانواده نیز هر گونه رفتار غیرطبیعی را یادداشت کنند و در اسرع وقت با یک متخصص مناسب در میان بگذارند.
اگر برای شما دوره‌ای از آگونیست‌های دوپامین تجویز شود، دوز اولیه معمولا بسیار کم است تا از احساس تهوع و سایر عوارض جانبی جلوگیری شود.
دوز دارو به تدریج در طی چند هفته افزایش می‌یابد. اگر احساس تهوع به مشکل تبدیل شود، پزشک عمومی شما ممکن است داروهای ضد تهوع تجویز کند.
یک عارضه بالقوه جدی، اما غیر معمول، درمان با آگونیست‌های دوپامین، شروع ناگهانی خواب است.
این عارضه معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که دوز افزایش می‌یابد و با ثابت شدن دوز، فروکش می‌کند.
در صورت بروز این عارضه، معمولا به افراد توصیه می‌شود در حین افزایش دوز از رانندگی خودداری کنند.
مهارکننده های مونوآمین اکسیداز B
مهارکننده های مونوآمین اکسیداز B، از جمله سلژیلین و رازاگیلین، جایگزین دیگری برای لوودوپا برای درمان بیماری پارکینسون اولیه هستند.
آنها با مسدود کردن اثرات آنزیم یا ماده مغزی که دوپامین (مونوآمین اکسیداز B) را تجزیه می‌کند، باعث افزایش سطح دوپامین می‌شوند.
هر دو سلژیلین و رازاگیلین می‌توانند علائم بیماری پارکینسون را بهبود بخشند، اگرچه اثرات آنها در مقایسه با لوودوپا ناچیز است. آنها را می‌توان در کنار لوودوپا یا آگونیست‌های دوپامین استفاده کرد.
این داروها معمولاً به خوبی تحمل می‌شوند، اما گاهی اوقات می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند، از جمله:
حالت تهوع
سردرد
درد شکم
فشار خون بالا یا پایین
مهارکننده های کاتکول-O-متیل ترانسفراز
مهارکننده های کاتکول-O-متیل ترانسفراز (COMT) برای افرادی که در مراحل بعدی بیماری پارکینسون هستند تجویز می‌شود.
آنها از تجزیه لوودوپا توسط آنزیم COMT جلوگیری می‌کنند.
عوارض جانبی مهارکننده های COMT عبارتند از:
حالت تهوع و استفراغ
اسهال
درد شکم
درمان‌های غیر خوراکی
هنگامی که کنترل علائم پارکینسون تنها با قرص دشوار می‌شود، می‌توان تعدادی درمان دیگر را نیز در نظر گرفت.
آپومورفین
یک آگونیست دوپامین به نام آپومورفین را می‌توان به صورت زیر پوستی (زیر جلدی) تزریق کرد:
یک بار تزریق، در صورت لزوم
تزریق مداوم با استفاده از یک پمپ کوچک که روی کمربند، زیر لباس یا داخل کیف حمل می‌شود
کو-کارلدوپا و فسفولودوپا-فسکاربیدوپا
کو-کارلدوپا و فسفولودوپا-فسکاربیدوپا درمان‌های احتمالی برای پارکینسون شدید هستند.
اینها داروهایی هستند که به طور مداوم از طریق یک لوله به شکم شما پمپ می‌شوند.
در انتهای لوله٬ پمپی خارجی وجود دارد که آن را با خود حمل می‌کنید.
عمل جراحی
اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با دارو درمان می‌شوند، اگرچه در برخی موارد از نوعی جراحی به نام تحریک عمقی مغز استفاده می‌شود.
اگر جراحی در نظر گرفته شود، متخصص شما در مورد خطرات و مزایای احتمالی با شما صحبت خواهد کرد.
تحریک عمقی مغز
تحریک عمقی مغز شامل کاشت یک «ژنراتور پالس» شبیه به ضربان ساز قلب در دیواره قفسه سینه است.
این دستگاه به ۱ یا ۲ سیم نازک زیر پوست متصل می‌شود و به طور دقیق در مناطق خاصی از مغز شما قرار می‌گیرد.
یک جریان الکتریکی بسیار کوچک توسط ژنراتور پالس تولید می‌شود که از طریق سیم عبور کرده و بخشی از مغز را که تحت تأثیر بیماری پارکینسون قرار گرفته است، تحریک می‌کند.
اگرچه جراحی بیماری پارکینسون را درمان نمی‌کند، اما می‌تواند علائم را در برخی افراد تسکین دهد.
درمان علائم اضافی
علاوه بر علائم اصلی مشکلات حرکتی، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می‌توانند طیف گسترده‌ای از علائم اضافی را تجربه کنند که ممکن است نیاز به درمان جداگانه داشته باشند.
از جمله:
افسردگی و اضطراب - این را می‌توان با اقدامات مراقبت از خود مانند ورزش، درمان روانشناختی یا دارو درمان کرد. درباره درمان افسردگی و درمان اضطراب بیشتر بخوانید
مشکلات خواب (بی‌خوابی) - این می‌تواند با ا یجاد تغییراتی در برنامه معمول خواب شبانه شما بهبود یابد؛ در مورد درمان بی‌خوابی بیشتر بخوانید
اختلال نعوظ - این را می‌توان با دارو درمان کرد. درباره درمان اختلال نعوظ بیشتر بخوانید
تعریق بیش از حد (هیپرهیدروزیس) - این را می‌توان با استفاده از یک ضد تعریق تجویزی یا در موارد شدید با جراحی کاه ش داد؛ در مورد درمان هیپرهیدروزیس بیشتر بخوانید
مشکلات بلع (دیسفاژی) - این مشکل را می‌توان با خوردن غذای نرم شده یا در موارد شدیدتر با استفاده از لوله تغذیه بهبود بخشید؛ در مورد درمان دیسفاژی بیشتر بخوانید
آبریزش بیش از حد آب دهان - این می‌تواند با تمرینات بلع، یا در موارد شدید با جراحی یا دارو بهبود یابد.
بی اختیاری ادرار - این می‌تواند با تمریناتی برای تقویت عضلات کف لگن، دارو یا در موارد شدید با جراحی درمان شود؛ درباره درمان بی‌اختیاری ادرار بیشتر بخوانید
زوال عقل - این در برخی موارد با درمان‌های شناختی و دارو قابل درمان است؛ درباره درمان زوال عقل بیشتر بخوانید
درمان‌های مکمل و جایگزین
برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه می‌شوند که درمان‌های مکمل به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند.
بسیاری از درمان‌ها و روش‌های درمانی مکمل ادعا می‌کنند که علائم بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهند.
اما هیچ شواهد بالینی دال بر اثربخشی آنها در کنترل علائم بیماری پارکینسون وجود ندارد.
اکثر مردم فکر می‌کنند که درما نهای مکمل هیچ عارضه جانبی ندارند. اما برخی می‌توانند مضر باشند و نباید به جای داروهایی که توسط پزشک شما تجویز می‌شود، استفاده شوند.
برخی از انواع داروهای گیاهی، مانند مخمر سنت جان، در صورت مصرف همزمان با برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون، می‌توانند واکنش‌های غیرقابل پیش‌بینی داشته باشند.
اگر قصد استفاده از یک درمان جایگزین همراه با داروهای تجویزی خود را دارید، ابتدا با تیم مراقبت خود مشورت کنید.
زندگی با
بعدی
تشخیص
قبلی