درمان - بیماری کرون
در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای بیماری کرون وجود ندارد، اما درمان می‌تواند علائم را کنترل یا کاهش دهد و به جلوگیری از بازگشت آنها کمک کند.
داروها درمان های اصلی هستند، اما گاهی اوقات ممکن است نیاز به جراحی باشد.
استروئیدها
اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون باید هر از گاهی نوعی از استروئیدها (مانند پردنیزولون) را مصرف کنند.
داروهای استروئیدی:
می‌توانند با کاهش التهاب در دستگاه گوارش، علائم را تسکین دهند - آنها معمولاً طی چند روز یا هفته شروع به اثر می‌کنند.
معمولاً به صورت قرص یک بار در روز مصرف می‌شوند - گاهی اوقات به صورت آمپول تجویز می‌شوند
ممکن است برای چند ماه مورد نیاز باشد - بدون توصیه پزشک مصرف آنها را قطع نکنید.
می‌توانند عوارضی مانند افزایش وزن، سوء هاضمه، مشکلات خواب، افزایش خطر ابتلا به عفونت و کندی رشد در کودکان ایجاد کنند.
رژیم مایعات
برای کودکان و بزرگسالان جوان، رژیم مایعات (تغذیه روده‌ای) نیز می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
این شامل مصرف نوشیدنی‌های خاصی است که حاوی تمام مواد مغذی مورد نیاز شما به جای رژیم غذایی معمول شما برای چند هفته است.
این روش از خطر رشد آهسته که ممکن است در صورت مصرف استروئیدها اتفاق می‌افتد، جلوگیری می‌کند.
رژیم غذایی مایع عوارض جانبی کمی دارد، اما برخی از افراد ممکن است در حین رژیم حالت تهوع یا اسهال یا یبوست داشته باشند.
سرکوب کننده‌های ایمنی
گاهی اوقات ممکن است برای کاهش فعالیت سیستم ایمنی خود نیاز به مصرف داروهایی به نام سرکوب کننده‌های ایمنی داشته باشید.
انواع رایج شامل آزاتیوپرین، مرکاپتوپورین و متوترکسات است.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی:
می‌توانند علائم را در صورتی که استروئیدها به تنهایی مؤثر نباشند، تسکین دهند.
می‌توان از آنها به عنوان یک درمان بلند مدت برای جلوگیری از بازگشت علائم استفاده کرد.
معمولاً به صورت قرص یک بار در روز مصرف می‌شوند، اما گاهی اوقات به صورت آمپول تجویز می‌شوند.
ممکن است برای چند ماه یا چند سال مورد نیاز باشد.
می‌توانند عوارضی مانند احساس تهوع و استفراغ، افزایش خطر عفونت و مشکلات کبدی ایجاد کنند.
داروهای بیولوژیکی
اگر داروهای دیگر کمکی نمی‌کنند، ممکن است به داروهای قوی تری به نام داروهای بیولوژیک نیاز باشد.
داروهای بیولوژیکی برای بیماری کرون عبارتند از آدالیموماب، اینفلیکسیماب٬ ودولیزوماب و اوستکینومب
داروهای بیولوژیک:
می‌توانند علائم را در صورتی که داروهای دیگر مؤثر نباشند، تسکین دهند.
می‌توان از آنها به عنوان یک درمان بلند مدت برای جلوگیری از بازگشت علائم استفاده کرد.
هر ۲ تا ۸ هفته یکبار از طریق آمپول یا سرم به داخل رگ تزریق می‌شوند.
ممکن است برای چند ماه یا چند سال مورد نیاز باشد.
می‌توانند عوارضی مانند افزایش خطر عفونت و واکنش به دارو که منجر به خارش، درد مفاصل و تب بالا می شود، ایجاد کنند.
عمل جراحی
اگر تیم مراقبت شما فکر کند که مزایای جراحی بیشتر از خطرات آن است یا داروها بعید است موثر باشند، ممکن است جراحی را توصیه کنند.
جراحی می‌تواند علائم شما را تسکین دهد و به جلوگیری از بازگشت آنها برای مدتی کمک کند، اگرچه آنها معمولاً در نهایت عود خواهند کرد.
عمل اصلی مورد استفاده برداشتن (ریسکشن) نامیده می‌شود. این عمل شامل این مراحل است:
ایجاد برش‌های کوچک در شکم (جراحی سوراخ کلید).
برداشتن یک قسمت کوچک ملتهب روده.
بخیه زدن قسمت‌های سالم روده به هم.
معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود.
ممکن است حدود یک هفته در بیمارستان بستری باشید و بهبودی کامل ممکن است چند ماه طول بکشد.
گاهی اوقات ممکن است برای چند ماه به ایلئوستومی (وقتی که مدفوع از طریق کیسه‌ای که به شکم شما متصل است دفع می‌شود) نیاز داشته باشید تا روده شما بهبود یابد و سپس دوباره به هم بخیه شود.
ممکن است پس از جراحی برای کمک به جلوگیری از بازگشت علائم، نیاز به مصرف دارو داشته باشید.
زندگی با
بع دی
تشخیص
قبلی