درمان - اختلال هماهنگی رشدی (دیسپراکسی) در کودکان
اختلال هماهنگی رشدی (DCD) قابل درمان نیست، اما راه‌هایی وجود دارد که به بچه شما کمک می‌کند تا مشکلات خود را مدیریت کند.
با توجه به سیستم بهداشت و درمان محل زندگی شما٬ فرآیند درمان ممکن است کمی متفاوت باشد.
تعداد کمی از کودکان، معمولاً آنهایی که علائم خفیف دارند و زود تشخیص داده می‌شوند، ممکن است بتوانند یاد بگیرند که چگونه بر مشکلات خود غلبه کنند.
با این حال اکثریت قریب به اتفاق کودکان به کمک طولانی مدت نیاز دارند و همچنان در نوجوانی و بزرگسالی تحت تأث یر قرار خواهند گرفت.
هنگامی که اختلال هماهنگی رشدی تشخیص داده شد، می‌توان یک برنامه درمانی متناسب با مشکلات خاص بچه شما تهیه کرد. این طرح ممکن است شامل متخصصان مختلفی باشد.
یک برنامه درمانی، همراه با کمک اضافی در مدرسه، می‌تواند به فرزند شما کمک کند تا بر بسیاری از مشکلات فیزیکی خود غلبه کند، اعتماد به نفس و عزت نفس کلی خود را بهبود بخشد و به او کمک کند تا به یک فرد بزرگسال سازگار تبدیل شود.
متخصصان مراقبت‌های بهداشتی
چندین متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است در مراقبت از بچه شما نقش داشته باشند.
به عنوان مثال، بچه شما ممکن است به کمک یک کاردرمانگر کودکان نیاز داشته باشد، که می‌تواند توانایی‌های او را در فعالیت‌های روزانه ارزیابی کند، مانند:
استفاده از کارد و قاشق و چنگال
لباس پوشیدن
استفاده از توالت
بازی کردن
فعالیت‌های حرکتی ظریف مانند نوشتن
درمانگر ممکن است با کودک، مراقبین و معلمان او همکاری کند تا به یافتن راه‌هایی برای مدیریت هرگونه مشکل کمک کند.
بچه شما همچنین ممکن است از یک فیزیوتراپ اطفال کمک دریافت کند. آنها می‌توانند توانایی‌های او را ارزیابی کرده و یک برنامه درمانی به طور خاص برای او ایجاد کنند که ممکن است شامل فعالیت‌هایی برای بهبود راه رفتن، دویدن، تعادل و هماهنگی و غیره باشد.
سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی درگیر در مراقبت از بچه شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
یک متخصص اطفال - پزشکی که در مراقبت از نوزادان و کودکان تخصص دارد
روانشناس تربیتی - متخصصی که به کودکانی که به دلیل عوامل عاطفی، روانی یا رفتاری در پیشرفت تحصیلی خود مشکل دارند کمک می‌کند.
برخی از مداخلاتی که این متخصصان سلامت ممکن است انجام دهند در زیر ذکر شده است.
رویکرد فعالیت محور
یکی از اصلی‌ترین انواع مداخلاتی که برای کمک به کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (DCD) برای مدیریت وضعیتشان استفاده می‌شود، رویکرد رویکرد فعالیت محور نامیده می‌شود.
این شامل همکاری با شما و فرزندتان برای شناسایی فعالیت‌های خاصی است که باعث مشکلات می‌شوند و یافتن راه‌هایی برای غلبه بر آنها است.
برای مثال، درمانگر می‌تواند با تقسیم کردن عمل به مراحل کوچک، به بهبود مشکلات حرکات خاص کمک کند. سپس به بچه شما آموزش می‌دهد تا این حرکات فردی را برنامه‌ریزی کرده و به طور منظم تمرین کند.
بچه شما همچنین ممکن است از تطبیق دادن کارها برای انجام آسان‌تر آنها بهره‌مند شود، مانند افزودن دسته‌های مخصوص به خودکارها برای سهولت در نگه داشتن، یا پوشیدن کفش‌هایی با بست‌های چسبی به جای بند کفش برای آسان‌تر کردن لباس پوشیدن.
ممکن است بچه شما تشویق شود که به طور منظم ورزش کند، زیرا این امر به طور کلی برای کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی مفید است.
رویکرد مبتنی بر عملکرد بدن
یک روش جایگزین برای رویکرد فعالیت محور، رویکرد بدن‌محور است. این رویکرد بر اساس این تئوری است که مشکلات حواس یا درک بچه شما از بدنش ممکن است به مشکلات حرکتی او کمک کند.
رویکرد مبتنی بر عملکرد بدن ممکن است شامل فعالیت‌هایی باشد که هدف آنها بهبود مهارت‌های حرکتی عمومی (حرکتی) بچه شما است، نه کمک به او در انجام یک کار یا فعالیت خاص.
با این حال، تصور نمی‌شود که این رویکرد به اندازه رویکرد فعالیت محور موثر باشد.
درمان سایر شرایط
کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی اغلب شرایط دیگری نیز دارند که ممکن است نیاز به درمان جداگانه داشته باشند.
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)
اگر بچه شما همچنین مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) است، ممکن است از مصرف دارو برای کمک به تمرکز بهتر، کاهش تکانشگری، آرامش بیشتر و یادگیری و تمرین مهارت‌های جدید بهره مند شود.
درباره درمان ADHD بیشتر بدانید.
نارساخوانی
اگر بچه شما نارساخوانی نیز دارد، ممکن است از مداخلات آموزشی ویژه‌ای که برای بهبود خواندن و نوشتن طراحی شده است بهره‌مند شود.
درباره درمان نارساخوانی بیشتر بدانید.
اوتیسم
اگر بچه شما اوتیسم نیز دارد، ممکن است از برنامه‌های ویژه‌ای که برای کمک به بهبود ارتباطات، تعامل اجتماعی، و مهارت‌های شناختی و تحصیلی او طراحی شده‌اند، بهره‌مند شود. این می‌تواند به کودکان اوتیسمی در زندگی روزمره کمک کند.
مشکلات گفتاری و زبانی
اگر بچه شما در گفتار خود نیز مشکل دارد٬ گفتار درمانی و زبان درمانی ممکن است مفید باشد.
گفتاردرمانگر می‌تواند گفتار بچه شما را ارزیابی کند و به او کمک کند تا راه‌هایی برای برقراری ارتباط به بهترین نحو پیدا کند.
این ممکن است شامل تمریناتی برای حرکت دادن لب یا زبان به روشی خاص، تمرین تولید صداهای خاص و یادگیری کنترل تنفس باشد.
درمان با افزایش سن کودک
اگرچه مهارت‌های هماهنگی فیزیکی یک کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی کمتر از حد متوسط باقی می‌ماند، اما با بزرگتر شدن، این مشکل کمتر می‌شود.
در دوران نوجوانی، مشکلات در مدرسه - به ویژه تولید آثار نوشتاری - ممکن است بسیار برجسته تر شود.
درمان بیشتر با یک کاردرمانگر برای مشکلات دستخط در سنین بالاتر کودک ممکن است مفید باشد.
معلمان ممکن است درخواست کنند که به کودکان بزرگتر در امتحانات زمان بیشتری داده شود. دسترسی به رایانه می‌تواند انجام تکالیف را آسان‌تر کند و برخی مدارس لپ‌تاپ در اختیار دانش‌آموزان قرار می‌دهند.
ممکن است یک فرد جوان یک یا چند مورد از علائم اضافی مرتبط با اختلال هماهنگی رشد(DCD) را داشته باشد که بر رفتار، اجتماعی شدن و پیشرفت تحصیلی او تأثیر منفی می‌گذارد.
این جوانان اغلب علاوه بر درمانی که دریافت می‌کنند، نیاز به حمایت والدین دارند.
درمان‌های جایگزین
به دلیل محدودیت‌های درمان‌های موجود برای اختلال هماهنگی رشدی و این واقعیت که نمی‌توان آن را درمان کرد، برخی از والدین ممکن است به دنبال درمان‌های جایگزینی باشند که ادعا می‌کنند این اختلال را درمان می‌کنند یا تا حد زیادی بهبود می‌بخشند.
اما معمولا هیچ شواهد علمی برای حمایت از استفاده از درمان‌های جایگزین وجود ندارد و این درمان‌ها می‌توانند پرهزینه و وقت‌گیر باشند.
همچنین مهم است که به خاطر داشته باشید که گاهی اوقات مشکلات هماهنگی فیزیکی مرتبط با اختلال هماهنگی رشدی به طور طبیعی با گذشت زمان بهتر می‌شوند.
تشخیص
قبلی